Ακροβατώ σε ένα σχοινί που είναι έτοιμο να σπάσει… λέει το τραγούδι κι εγώ.
Συνεχώς ζω με ένα γιατί; Γιατί αυτό;... Γιατί εκείνο;... Αλλά, δεν καταλήγω!
Τώρα όμως, είμαι διακοπές και έχω καλή συντροφιά, νιώθω ήρεμη και ανοιχτή να δω τα λάθη μου, να με συγχωρήσω, να προχωρήσω. Ας κάνω - λέω στον εαυτό μου - ένα follow up. Εδώ στην ησυχία, στην απόλυτη γαλήνη. Άρχισα να μιλάω με τον εαυτό μου...
Στη κρίσιμη φάση της ζωής μου, ήμουν τόσο μπερδεμένη - προέκυπταν τα προβλήματα το ένα πίσω από το άλλο - που δεν ήξερα τί να κάνω; ποιά στάση να κρατήσω; Μιας γυναίκας ‘ψύχραιμης’ που τα έχει όλα κάτω από έλεγχο;
Ενός αγανακτισμένου κοριτσιού που κλαίει γοερά και ψάχνει τον ...μπαμπά της;
Ή τέλος, του γονιού που στα δύσκολα οπλίζεται με ότι άμυνες έχει και με όπλο την απεριόριστη αγάπη προς το παιδί του ορμά στη μάχη;
Τί να κρατήσω; Τί να αφήσω; Τί να καλλιεργήσω; Τί να ενισχύσω;
"Σιγά μην είναι όλα τόσο τακτοποιημένα μέσα σου και να μπορείς σε κάθε περίπτωση να ανοίγεις το σωστό ...ντουλαπάκι!" Απάντησε το καραγκιοζάκι μέσα μου. "Όταν η πραγματική ζωή σου παίζει παιχνίδια σιγά μην έχεις τη δύναμη και τη ψυχραιμία ...έμπειρου παίκτη καζίνο!" συνέχιζε να με τσιγκλάει.
"Ακόμα κι οι καλύτεροι από αυτούς τα χάνουν όταν αφορά σε παιχνίδια της δικής τους ζωής" ολοκλήρωσε και με προβλημάτισε...
Το σωστό είναι σ όλους μας γνωστό! Το γνωστό, δεν είναι και προφανές! Πολλές φορές κάτι 'κλωτσάει'... Αυτό που πραγματικά είμαστε. Ο αληθινός μας εαυτός, ξεπηδάει από τα απόκρυφα και μυστικά στέκια του εγκεφάλου μας και κάνει το… θαύμα του! Στη δική μου περίπτωση βγαίνει στο φως το αγανακτισμένο παιδί! Αυτό νικάει. Αυτό αντιδράει. Αυτό πρωταγωνιστεί. Τις περισσότερες φορές είναι ακραίο, παρορμητικό, τα κάνει... σαλάτα!
Κι όμως, όλα αλλάζουν κάποτε...
Τώρα έμαθα ότι η ζωή είναι ένα ποτάμι που κυλάει από μόνο του, ότι και να γίνει, τίποτα δεν γυρνάει πίσω. Τώρα ξέρω πως τίποτα δεν σταματάει τη ροή του ποταμού. Διαπιστώνω για πολλοστή φορά ότι αγαπώ και νιώθω τη θάλασσα. Νομίζω ότι της μοιάζω. Είμαι ευμετάβλητη, λίγο μυστήρια, ιδιόρρυθμη. Συχνά, λέω πως έχω... ψυχολογία θάλασσας.
Εδώ σ αυτή την ερημιά, παρέα μ αυτό το καραγκιοζάκι μήπως είναι η στιγμή να αποφασίσω: Θα πάω με το ρεύμα ή θα φέρνω συνεχώς αντίσταση σε ότι μου συμβαίνει; Θα συμφιλιωθώ με τις καταστάσεις και τους ανθρώπους γύρω μου; Θα σταματήσω να πολεμάω αυτό που δεν πολεμιέται; Θα κάνω ειρήνη με μένα; Θα μάθω να λέω λιγότερα και να κάνω περισσότερα;
Τότε το μάτι μου έπεσε σ ένα απόκρημνο βράχο απέναντι μου που τον χτυπούσε με μανία η θάλασσα. Μου μιλούσε; Πόσα δεν μου είπε αμίλητος! Τί πέρασε; Πώς άντεξε; Μου έλεγε '' η δική μου ιστορία είναι η ιστορία ενός κοινού βράχου, τίποτα πιο ιδιαίτερο! Μου συνέβη ότι συνήθως συμβαίνει σ ένα βράχο και έκανα κι εγώ το καθήκον μου!'' Δηλαδή;...
Από τη μία ο βράχος, από την άλλη η θάλασσα. Μια φουρτουνιασμένη θάλασσα επτά μποφόρ να σκάει στο βράχο μου... Λυπήθηκα για αυτή την άνιση μάχη. Ο ένας φαινόταν αμετανόητος , η άλλη απελπισμένη. Ο ένας ήταν ακίνητος, εκείνη λυσσομανούσε. Ο ένας ήταν αγέρωχος η άλλη χλωμή. Έτσι τουλάχιστον φαινόταν...έτσι θα ήταν στο τέλος;
Αναρωτήθηκα : Ποιός από τους δύο θα κερδίσει; Ποιός θα έχει τις περισσότερες απώλειες; Ο βράχος ή η θάλασσα;
Η θάλασσα μου θύμισε κάτι … χτυπιόταν άρρυθμα στα πλευρά του βράχου χωρίς να φοβάται αν θα ματώσει, κοίταζε αγανακτισμένη τον Θεό – σημάδι πως δεν την καταλάβαινε κανείς - πηγαινοερχόταν εκνευρισμένα, κοιτάζοντας άλλοτε υποτιμητικά τον απέναντι της, άλλοτε προκλητικά, ώσπου κυριολεκτικά χλόμιασε και έβγαζε καπνούς. Ήταν κάτωχρη από μια μάχη που φαίνεται πως έχανε…
Έβγαζε άναρθρες κραυγές απόγνωσης, τέτοιες που όταν είμαστε κοντά ανοίγουμε το παράθυρο του σπιτιού μας να τις ακούσουμε καλύτερα, γοητευμένοι από τον ήχο της φωνής της χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι εκείνη υποφέρει...
Συνέχιζε τον αγώνα με φωνή που άλλοτε έβγαινε ξεψυχισμένη, σιγανή, πονεμένη άλλοτε θυμωμένη, μέχρι και παραπονιάρικη... Με κοιτούσε στα μάτια.
Την λυπόμουν.
Δεν σταμάτησε όμως, ούτε δευτερόλεπτο να κινείται , να μιλάει, να αντιδράει, να πολεμάει… Τελικά, τί είδους σοφία έχει; Με τόσα που κάνει...εκτίθεται!
Την μία, θέλει να κατακτήσει τον βράχο που βρίσκεται στο δρόμο της… την άλλη, τον αντιμάχεται, θέλει να τον ξεπεράσει. Πολύ σπάνια του κάνει το χατίρι να μην ασχολείται μαζί του, να τον αφήσει ήσυχο…
Αυτός ακίνητος, σταθερός αντιστέκεται σθεναρά. Πώς γίνεται να είναι απρόσιτος, αδιάφορος, μπροστά στην συγκλονιστική ομορφιά της θάλασσας ; Πώς το καταφέρνει; Μένει εκεί ανέκφραστος και πειθαρχημένος με μια καθώς πρέπει συμπεριφορά που καθορίζει όλους τους …βράχους! Δεν πτοείται ούτε από τα κύματα, ούτε από τον αέρα, ούτε από τα μεγάλα πλοία… είναι τόσο ατάραχος που απορείς! Αλλά γι αυτό δεν λέγεται ...βράχος;
Καλά, δεν βλέπει τον ήλιο , το φεγγάρι που αλλάζει σχήματα και χρώματα μήπως μαλακώσει λίγο; Δεν βλέπει τη θάλασσα που τον φλερτάρει άσεμνα και προκλητικά; Δεν βλέπει τα κύματα που του φιλούν τα πόδια; Πως μπορεί; Τι είναι αυτό που σκέφτεται και αντιδρά τόσο cool; Δεν συγκινείται;
Επανέρχομαι πίσω...Ξυπνάω και ρωτάω: Τι μπορώ να μάθω εγώ από μια τέτοιου είδους συμπεριφορά; Να πάρω κανένα μάθημα.
Σε λίγο, μου έρχεται μια δεύτερη σκέψη… οι γεωλόγοι μετράνε την ηλικία των βράχων από διάφορες ενδείξεις, διαβρώσεις, προσχώσεις στο βυθό, χρώμα, σχήμα, μέγεθος … Την ηλικία της θάλασσας πως την μετρούν; Αυτή φαίνεται πάντα ίδια! Δεν έχει πληγές; Δεν υπάρχουν γι αυτήν επιπτώσεις από τις μάχες που έχασε;
Δεν χρειάζεται καμιά επιδιόρθωση; Ούτε προστασία;
Ξέρω για τους βράχους ότι γίνονται πέτρες, βότσαλα και τελικά μετά από χιλιάδες χρόνια και μεγάλες ταλαιπωρίες γίνονται κουκίδες άμμου για να τις πατάμε…
Η απόλυτη ταπείνωση και αυτοτιμωρία!
Οι βράχοι πληγώνονται. Κανείς δεν το ξέρει εκείνη τη χρονική στιγμή που το παθαίνουν! Τραυματισμένη ή έστω πληγωμένη θάλασσα έχει δει ποτέ κανείς; Μάλλον όχι! Η θάλασσα και να χτυπηθεί σκληρά …αυτοθεραπεύεται! Άλλος είναι αυτός που χτυπιέται σαν χταπόδι, άλλος είναι που δείχνει πειθαρχία και εσωτερική γαλήνη και άλλος τελικά είναι αυτός που πληγώνεται στη πραγματικότητα!!!
Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται , αγαπητή μου, είπα μέσα μου. Δεν πρέπει να λυπάσαι την θάλασσα και να φοβάσαι τον βράχο. Μάλλον, το αντίθετο.
Αυτός είναι ο θαυμαστός κόσμος των δύο φύλων! Αυτός είναι ο θαυμαστός κόσμος της φύσης! Της ανθρώπινης προσωπικότητας! Κάποιοι αντέχουν πολύ κι ας μην φαίνονται από την αρχή, κάποιοι έχουν εμφανείς πληγές και κάποιοι όχι, κάποιοι απλά ξέρουν να επιβιώνουν και στις χειρότερες συνθήκες, κάποιοι είναι γεννημένοι να αντέχουν και να μην γογγύζουν. Μιλούν εκκωφαντικά μέσα από τη σιωπή τους. Με τη στάση τους. Όχι όμως εγώ...Είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως.
Αυτά μου θύμισε η ...Μύκονος ένα δειλινό που έβλεπα τον ήλιο να κρύβεται πίσω από τον συννεφιασμένο ουρανό και τα κύματα να χτυπούν τον βράχο απέναντι μου… Σ αυτή τη περιοχή με τις πέτρες και τους βράχους δεν έχει καθόλου κόσμο.
Είδα το νησί με άλλα μάτια… Μου άρεσε περισσότερο… Ένιωσα την ενέργεια του βαθιά στο πετσί μου και συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ έντονο. Τα έχει όλα στο φουλ, αλλά και απόλυτη απομόνωση, αν θέλεις…
Το νησί φιλοξενεί κόσμο από παντού. Είναι όμως δίπλα στην αρχαία και γι αυτό ίσως έρημη Δήλο, - ποιος θέλει τους γέρους άλλωστε; - αλλά και δίπλα στη θεοσεβούμενη Τήνο. Έτσι έχει προστασία … Πολυσχιδής και πολυπράγμων Μύκονο, δεν θα σε κατηγορήσω ξανά ποτέ ότι είσαι ένα νησί δήθεν… σε μένα μίλησες σε μια άλλη γλώσσα...
Σ 'άκουσα' και κατάλαβα πως κάνεις τη διαφορά! Μπορείς να είσαι παραδοσιακή αλλά και διεθνής. Τα δίνεις όλα. Ζητάς τα πάντα. Τα παίρνεις όλα. Δεν χαρίζεσαι...
Μένεις στο φως. Έχεις "αέρα"! Ξέρεις να προκαλείς. Μαζεύεις τα βλέμματα του κόσμου. Τα βάζεις με γη , ουρανό και θάλασσα. Έχεις τον άνεμο μέσα σου! Τι και ποιός να σου αντισταθεί; Κατάφερες να είσαι η κοσμοπολίτισσα μάνα του βράχου και της θάλασσας. Άλλοι σε θαυμάζουν για όσα έχεις κάνει κι άλλοι σε επικρίνουν.
Εσύ συνεχίζεις να είσαι ο εαυτός σου, να προκαλείς να ζεις έντονα!
Για μένα η Μύκονος σηματοδοτεί συμπεριφορές και δυνατότητα αλλαγής… έχει στρέψει τα μάτια όλων επάνω της και εκείνη γυρνάει επιδεικτικά ταινία αμερικανικών προδιαγραφών. Θυμίζει το Hollywood στην Ελλάδα!
Αν μας τρομάζει τέτοια ακρότητα και πάθος ας ψαχτούμε , ο καθένας μέσα του…
