ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΤΕ ΑΝ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΓΙΝΟΣΑΣΤΑΝ ΠΑΙΔΙ
Σήμερα θα μου επιτρέψω να «κάνω κάτι που καιρό το είχα κατά νου» που λέει και ο Νικόλας. Θα κάνω κάτι που σκεφτόμουν από μικρός. Τότε βέβαια ήμουν στο σπίτι με τους γονείς μου και νομίζω πως δεν θα μου το επέτρεπαν. Νομίζω… Όχι πως το δοκίμασα να το κάνω ποτέ και με μάλωσαν. Όχι πως μου το απαγόρευσαν. Τελικά μάλλον είναι απλά η εντύπωση πως είναι κάτι κακό και ανεπίτρεπτο. Ίσως χρησιμοποίησα λάθος λέξη… δεν είναι απλά εντύπωση. Είναι φόβος.
Ο φόβος είναι που μας κάνει όλους να μην εκφραζόμαστε καν. Να μην μιλάμε για τις επιθυμίες μας. Να μη βγάζουμε από μέσα μας αυτό που σκεφτόμαστε. Και ακόμα περισσότερο να πραγματοποιούμε τις επιθυμίες μας. Γιατί για να βρεις το θάρρος να μιλήσεις, να απαιτήσεις και να πραγματοποιήσεις θα πρέπει να μιλήσεις με δύναμη, να απαιτήσεις με πίστη και να πραγματοποιήσεις με αποφασιστικότητα. Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται ο μόνος τρόπος για να έχεις θάρρος να τα κάνεις όλα αυτά είναι να το βρεις…
Και έρχομαι να ρωτήσω. Αυτόν το φόβο πότε τον αποκτούμε;
Σίγουρα όχι από τη βρεφική ηλικία. Τότε είμαστε μάλλον άνετοι και ελεύθεροι από φόβους και δοκιμάζουμε διάφορα. Τις αντοχές τους, τις αντοχές μας. Πόσο μας παίρνει. Τότε είναι η περίοδος που μπορούμε να κάνουμε πράγματα και να μην μας μαλώνουν ή καλύτερα ακόμα κι αν μας μαλώνουν να μην μας πολυνοιάζει.
Κατά την παιδική ηλικία όμως παρά του ότι μερικές φορές δικαιολογείσαι να κάνεις τις πιο απίστευτες μαλακίες που να θεωρούνται χαριτωμένες και ανέμελες πράξεις ενός παιδιού, είναι η περίοδος που αρχίζουμε να προσέχουμε πολύ τι λέμε, τι κάνουμε και ακόμα περισσότερο τι επιθυμούμε και ζητάμε. Είναι η περίοδος της ένταξής μας σε μια κοινωνία που ακόμα και η σκέψη μπορεί να είναι αμαρτία. Σε μια κοινωνία που το να νοιώθεις παιδί και να μπορείς να το εκφράσεις είναι ανωριμότητα.
Μήπως τελικά κουβαλάμε όντως το βάρος ενός Προπατορικού Αμαρτήματος όλοι μας; Όχι του αμαρτήματος της παρακοής των συμβουλών του πατέρα και της μητέρας. Το Προπατορικό Αμάρτημα του Φόβου;
Τον φόβο του να ακούσουμε τον εαυτό μας γιατί πιστεύουμε πως αυτός είναι ο τελευταίος που μπορεί να ξέρει;
Γιατί αυτό που θέλουμε μπορεί να μην αρέσει στους γύρω μας … και τι θα κάνουμε χωρίς αυτούς;
Γιατί αυτά που θέλουν οι άλλοι είναι πάντα καλύτερα, πάντα σωστότερα, πάντα δικαιότερα ή πάντα λογικότερα;
Πώς καλλιεργείται αυτός ο φόβος;
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι πως σήμερα πραγματοποιω αυτό που από μικρός δεν επέτρεπα καν να το σκεφτώ. Αυτό που το απωθούσα και πλέον έχει τόση ορμή και τόση ζωντάνια που φοβάμαι πως θέλει να ξεσπάσει. Έλα όμως που και πάλι υπάρχει ένα φρένο. Το φρένο μου πλέον ονομάζεται συζυγικό…
Δε βαριέσαι … δεν θα με χωρίσει για κάτι τέτοιο… Έχω την ψευδαίσθηση (πες το έτσι) ότι θα με χωρίσει μόνο για απιστία… οπότε αυτό θα είναι πταίσμα και με πρότερο έντιμο βίο, καταπιεσμένη παιδική ηλικία και με λίγη καλή διαγωγή θα τη γλιτώσω εύκολα…
Ακόμα κι αν η γυναίκα μου αρχίσει να φωνάζει και να διαμαρτύρεται για την πράξη μου, έχω βρει τον τρόπο να την καθησυχάζω. Σε αντίθεση με τους γονείς μου, που δεν είχα βρει τον τρόπο να το κανω και αυτό με ειχε κανει να μην μπορω να αποκτησω οσα ηθελα ωσ παιδι. Η αλήθεια είναι πως εχω βρει τον τροπο όχι τυχαια αλλα βαση ερευνων και πολλων ωρων μελετησ και πειραματισμου. Είναι εντελωσ απλοσ και φυσικα μοναδικοσ τροποσ και ειμαι σχεδον βεβαιοσ ότι εχει εφαρμογη σε ολεσ τις γυναικεσ ειτε λιγο ειτε πολύ. Φυσικα δεν θα το αποκαλυψω το πώς. Γιατί τοσεσ ωρες δεν μπορουν να γινουν τοση σοφια με μια προταση. Εξ’ αλλου εκεινη ξερει… Πάντως αν τελικα δεν πιασει κανενα μετρο από αυτα, θα της το εξηγησω διαφορετικα:
· ο τοιχοσ του σπιτιου μασ στον οποιο εχουν γραφτει όλα αυτά που διαβαζεισ είναι και δικοσ μου και μπορω να τον κανω ο,τι θελω.
· εκτοσ αυτου ο τοιχοσ μπορει να ξαναβαφτει.
· Αν παντωσ εχεισ ακομα νευρα θα σου προτεινα να παρεισ καρεκλα και να γυρισεισ να απολαυσεισ την εξωτικη παραλια που εχω ζωγραφισει στον απεναντι τοιχο και τον εκπληκτικο γαλαζιο ουρανο με συννεφα και πουλακια στο ταβανι.
· Μην μου μουτρωνεισ μωρο μου. υπάρχουν τοσοι αλλοι τοιχοι μεσα στο σπιτι, σου αρκουν να εκφραστεισ ελευθερα και συ όπως θελεισ αν θελεισ...
Επιτέλους έγραψα και ζωγράφισα στους τοιχουσ του σπιτιου!!
οκ ξερω … θα καθαρισω και θα τα ξαναβαψω. ειμαι ξανα ενηλικασ και μαλιστα όχι ανωριμοσ και αναλαμβανω τις ευθυνεσ μου.
Περιμένω με ανυπομονησία και τις δικές σας σκέψεις σας! Φιλικά Πανος Κεχαγιόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου