31 Δεκεμβρίου 2008,
Ποιός να το πίστευε πως θα δημιουργούνταν αυτό το blogg από την ανάγκη να εκφραστούν κάποια συναισθήματα. Την αιτία αυτών των συναισθημάτων τη δημιούργησε μια σφαίρα. Μια σφαίρα που πήγε να φωλιάσει, με απορία σίγουρα, στο κορμί ενός 15χρονου.
Εγώ θα είμαι ο τελευταίος που θα κρίνω τον οποιονδήποτε, σίγουρα όμως δεν θα έκρινα μόνο τον αστυνομικό ή αν θέλετε τον μπάτσο.
Λοιπόν, το ιστολόγιο αυτό θα προχωρήσει μόνο εαν
α) έχει την έγκριση της Μαρίας,
β) μαζευτεί η πλειοψηφία των φίλων που παρακολουθούμε τον κύκλο μαθημάτων του Α'
επιπέδου του εργαστηρίου συγγραφής της Μαρίας Γούσιου για το 2008-09.
Ευχές για το 2009 θα πούμε με την κανονική έναρξη του ιστολογίου.
Ο τίτλος μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή αν δεν τον εγκρίνουμε.
Φιλικά και με Τιμή
Πάνος Κεχαγιόγλου
ο φυγάς
Πριν από 5 ώρες
Δεν μας τα 'πες αυτά ρε Πάνο, εσύ μας έχεις έτοιμους για δοκιμαστικά γεννητούργια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια χαρά και το όνομα και ο τόπος. Αρκεί να ενημερωθούν όλοι.
Αυτό το Σαββατοκύριακο θα χαρώ να κρεμάσω το πρώτο κείμενο, ίσως και προβοκατόρικο για να κάνει νούμερα.
Συγχαρητήρια για την ωραία πρωτοβουλία.
H Eλισάβετ και ο Αλέξης κουβαλάνε έναν επικό έρωτα και αρκετά χρόνια φαγούρας. Η καθημερινότητά τους έχει χάσει πολλά από τα χρώματά της. Ένα …ατυχές γεγονός θα γίνει θρυαλλίδα εξελίξεων στις ζωές τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα βιώσουν μια περίοδο διάστασης, αναγέννησης των αισθήσεών τους, ελεγχόμενης ή όχι αυτοκαταστροφής, κυνισμού ώσπου να δοκιμάσουν την επαναπροσέγγιση.
Η νοσταλγία θα φέρει την τρυφερότητα, η τρυφερότητα την ασφάλεια, η ασφάλεια την ηρεμία, η ηρεμία την ρουτίνα και η ρουτίνα την επόμενη πανσέληνο….
Θέλετε να κάνουμε ένα ταξίδι μαζί τους ;
Υπάρχει κάποιο από τα παρακάτω κεφάλαια που θα θέλατε να αναλάβετε σαν αποκλειστικός του συγγραφέας;
Θα θέλατε να μπούμε στην διαδικασία ενός συνεταιρικού διηγήματος με 5 μήνες επεξεργασίας μέχρι να τελειώσουμε την φετινή μας συμβίωση εδώ ;
Αν έχετε την διάθεση ας το κουβεντιάσουμε.
Ο στόχος δεν είναι να εκδοθεί γιατί θα έχει αλλοπρόσαλλο ύφος και καθόλου συνέχεια.
Ο στόχος θα επιτευχθεί την στιγμή που θα το παραδώσουμε στη Μαρία σαν ένα πείραμα.
Όλα τα στοιχεία της άλλης σελίδας είναι προτάσεις που θα διαμορφώσουμε ή θα ακυρώσουμε συζητώντας….
Ζωή ομελέτα…
Ο Αλέξης και η Ελισσάβετ ,ένα κεφάλαιο από τη ζωή τους χώρια
Μέχρι να καταλήξουν ότι δε διάλεξαν σύντροφο στη τύχη…
Ένα κεφάλαιο για τον κάθε ένα από μας ; Ελισάβετ ή Αλέξης υπήρξες ;
• Έκανες την πατάτα σου πάλι..
Αυτό που έχουμε καρφωμένο στο μυαλό μας, αυτό θα κάνουμε στο τέλος.
• Ακόμη και το λάδι θέλει ζέσταμα…
Τόσες φορές , χωρίς αιτία, λησμονούμε να βάλουμε ξύλα στη φωτιά..
• Το σπάσιμο του αυγού.
Πάντα το αυγό σπάζει σε λάθος σχήμα, τη λάθος στιγμή και χύνεται ολούθε
• Ξανά στη λαϊκή για φρέσκα αυγά.
Είχα καιρό να τριγυρίσω αργά στη λαϊκή ακουμπώντας, δοκιμάζοντας, μυρίζοντας και σαν να μου φαίνεται ότι….. φύγαν λίγο και οι τιμές !
• Ένα δίκροκο αυγό, ένα στα εκατό…
Οι ευχές μας πραγματοποιούνται, είναι στατιστικώς αποδεδειγμένο. Αλλά τι ευχόμαστε ; Είναι καλά διατυπωμένες προς την μοίρα ;
• Με τα κρεμμυδάκια !
Μην ορμάς στην ευκαιρία σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, θα τρομάξει !
• Κάποιος να χαμηλώσει τη φωτιά.
Μην με σκουντάτε, ονειρεύομαι. Εκείνη η γαλήνη μετά τον οργασμό.
• Η ανατροπή : τα πάνω > κάτω
Και του δίκροκου αυγού η ομελέτα , διάολε, ίδια γίνεται, πάλι κίτρινη.
• Ανθυγιεινά κομματάκια μπέικον !
Πολύ σκέψη για τις θερμίδες, πολύ στεναχώρια για το τίποτα…
• Παντού ελλοχεύουν τύψεις.
Τίποτε δεν μπορεί να ξεριζώσει τη θεωρία μας για το τι μας αξίζει.
• Φρεσκοκαβουρντισμένο πιπέρι.
Η στροφή στην σταθερή ποιότητα. Ας ξεφυλλίσουμε την ατζέντα μας.
• Μου μυρίζει θαύμα γεύση !
Σε στέρεο έδαφος, οι ενθουσιασμοί δε μαραίνονται πριν βλαστήσουν.
• Πλύνε τα χέρια σου πριν κάτσεις στο τραπέζι.
Παλεύοντας να σμιλέψεις τον επόμενο στο καλούπι του προηγούμενου
• Φοβάμαι ότι δεν αρκεί για όλους…
Στον εισβολέα που δοκιμάζει μια μπουκιά μας έμεινε το μάτι !
• Μάσα καλά τη μπουκιά σου !
Κάθε μέρα φέρνει στιγμές που αξίζει να θυμάσαι, αρκεί να κοντοσταθείς.
Ωραία! Πολύ ενδιαφέρον Περικλή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα κοιτάξω να το κάνουμε ανάρτηση και όχι σχόλιο. Καθώς επίσης θα προσπαθήσω να στείλω σε όλους οδηγίες για το πως κάνουμε ανάρτηση μιας κι εγώ πρωτάρης είμαι και γι αυτό θα με συγχωρέσετε.
Καθώς το χιόνι φλυαρεί αυτάρεσκα στο φως της πανσέληνου, λέξεις σκονισμένες διεκδικούν την προσοχή του παιδιού που κρύβουμε μέσα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι νιφάδες είναι νεοφερμένες ευχές. Ο σαγηνευτικός χορός τους γονιμοποιεί κάθε μας ιδέα για τη ζωή και την αρμονία, για την αγάπη και την πληρότητα, για ένα ξημέρωμα που αξίζει να το ζήσεις.
Οι σκιές ένα γύρω είναι επίκτητοι φόβοι. Η βαριά τους ακινησία και τα βλοσυρά τους σχήματα παλεύουν να καθηλώσουν τη αστείρευτη θετική ενέργειά μας. Άλλοτε την αναστέλλουν κι άλλοτε την πυροδοτούν .
Όπως οι χιονονιφάδες, έτσι και εμείς… αν μας κοιτάξεις προσεκτικά είμαστε τέλεια δημιουργήματα. Ο καθένας μας ξεχωριστός στην μοναδικότητά του.
Στο τέλος, όπως οι νιφάδες, λιώνουμε στη θέρμη που ακολουθεί τη παγωνιά, επιστρέφοντας στην πηγή του ταξιδιού μας.
Το νερό ακροβατεί, αγκαλιάζοντας τα φυσικά εμπόδια, μέχρι να γίνει όλον.
Και εμείς πλέουμε σε μια θάλασσα σκέψεων αισθήσεων και πεποιθήσεων. Άλλων γόνιμων και άλλων καταστροφικών.
Όταν τολμήσουμε να πνίξουμε τις προφάσεις, να ακουμπήσουμε και να ακουμπηθούμε, τότε αποκαλύπτεται το αυτονόητο. Το προφανές:
Είμαστε κατά 95% ίδιοι. Είμαστε ένα, θρύψαλα από το ίδιο κρύσταλλο..
Είμαστε ΕΝΑΣ ΠΟΘΟΣ. Είμαστε ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ. Είμαστε ΕΝΑ ΑΣΤΡΟ, μια ένωση εκατομμυρίων πυγολαμπίδων που φεγγοβολούν η καθεμιά την παρτιτούρα της για να προκαλέσουν αυτή την υπέρτατη κοσμική μελωδία ! ΑΥΤΟΦΩΤΟΙ είμαστε ,ναι... Είμαστε ΜΙΑ ΨΥΧΗ , ένωση χιλιάδων ευχών, είμαστε ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΑΥΤΑΡΚΕΙΣ. Πανίσχυροι , μα εύθραυστοι με ένα σοφό, μυστηριώδη τρόπο.
Να τι μας συμβαίνει. Μη μπορώντας να κατανοήσουμε ,πως γίνεται ,με όλες αυτές τις ανεξέλεγκτες εκρήξεις των μορίων μας ,εμείς να πρέπει να πορευόμαστε συγκροτημένοι τάχατες, δικαιολογώντας κάθε μας αντίδραση και τοποθετώντας κάθε μας παρόρμηση σε ένα δήθεν αποδεκτό πλαίσιο, καταντάμε γρήγορα αυτό που θα λέγαμε ένα « politically correct ράκος» . Αισθανόμαστε κάθε βράδυ μια τρομερή κούραση και μια ανόρεκτη νύστα. Και συνεχίζουμε να πορευόμαστε έτσι για χρόνια, σαν μυρμήγκια πάνω σε λεπτή άμμο, άμμο που κυλά και σβήνει τα ίχνη, αφήνοντας μηδαμινά τεκμήρια της ύπαρξής μας εδώ. Για παρέμβασή μας στην ιστορία, ας μην μιλήσουμε καθόλου. Για εξέλιξή μας στο χρόνο, ας το ξανασκεφτούμε…
Πάνω σε αυτό το σανίδι, το φθαρμένο πάλκο που ποτίστηκε αιώνες με απαγγελίες παραμυθιών και άοκνες σπονδές, πάνω στην τραχειά ζεστή γη την χορτάτη από ιδρώτα, αίμα, σπέρμα, κρασί και αστρόσκονη, παίζουμε τους μικρούς μας μονόλογους σε υποθετικά πολυπληθή ακροατήρια. Τα φώτα μας τυφλώνουν, οι κεραυνοί μπερδεύονται με τα χειροκροτήματα και τις κραυγές απόγνωσης, δεν ξέρουμε αν το κοινό μας παρακολουθεί, δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει. Λίγο αν συναισθανόμασταν την ματαιότητα της μοναχικής μας παράστασης, λίγο αν απλώναμε τα χέρια και χαμηλώναμε τους προβολείς, θα τους βλέπαμε όλους ! Είναι εκεί . Μια ολόκληρη ορχήστρα υπέροχων εκτελεστών, ο καθένας με προορισμό να συμβάλλει το κομμάτι του σε ένα αρχέγονο κοσμικό ρεσιτάλ. Μαέστρος εκείνη η μαγική αίσθηση του μέτρου και της αρμονίας που σε όλους ελλοχεύει. Κρουστά το πείσμα μας και η θέλησή μας, τρομπόνια οι αισθήσεις μας και πρώτο βιολί οι υπέροχες του καθενός μας δεξιότητες. Φευ, δεν συμβαίνει !
Εμείς θαρρείς καταραμένοι, θαρρείς μαγεμένοι, ανήμποροι ,από όλα τα συστατικά που η γη μας ταΐζει, αφήνουμε στα χείλια μόνο μια γεύση, εκείνη της λαμπερής ελεεινής παραπλανητικής αστρόσκονης. Και παραμυθιαζόμαστε….ώστε να αντέξουμε τους εαυτούς μας παρακάτω.
Λες και είναι η μόνη ουσία που θα μπορούσε να μας υιοθετήσει, να μας κρατήσει ζωντανούς, να μας ενεργοποιήσει και να μας κατευθύνει. Και αυτή στο τέλος ανώδυνα αλλά τελεσίδικα, ξέρουμε, θα μας αποκοιμίσει παραδίνοντάς μας ξανά στον δημιουργό, στο όλον… Μάταιους.
Γιατί καμωνόμαστε τους απορημένους; Γιατί αντί να δρούμε απλώς καθόμαστε και ρωτούμε και πονοκεφαλιάζουμε ; Είναι βολικό ;
Μα, αν ξέραμε εξ αρχής τις απαντήσεις θα ήταν καλύτερα ;
Εσύ, Αντιγόνη, αν ήξερες την αίσθηση της πληρότητας που κυνηγάς με τι τρόπο θα την εκλάβεις, όταν έλθει, τι αντανακλαστικά και τι πρότυπα θα κινητοποιήσει, ποια πράγματα οικεία θα αναστείλει τελεσίδικα και τι θα πυροδοτήσει , και πόσα στέρεα δεδομένα σου θα κατεδαφίσει, μήπως καλή μου την απέρριπτες προκαταβολικά ; Μήπως καλύτερα να περιμένεις στα αλήθεια όταν συμβεί να την βιώσεις ;
Και συ Μαρία, αν παραλάμβανες τον σύντροφό σου με εγχειρίδιο χρήσης ή ακόμα χειρότερα με οδηγό γρήγορης εγκατάστασης ώστε να είναι με όλα συμβατός, θα εκτιμούσες το ίδιο τις εκφάνσεις του που τον κάνουν τόσο πολύχρωμο και τις ενστάσεις του που τον κάνουν τόσο τέλεια δραματικό ;
Και αν λείπανε οι λατρεμένες του αυτές μοναδικότητες θα είχε γούστο;
Και συ Ανδρέα, αν ήξερες τις δυνατότητές σου ως το τέλος, τα όριά σου και το σημείο βρασμού της υπομονής σου εξ αρχής, θα έφτανες σε μια έκβαση καθορισμένη αλλά ευτυχέστερη ; Και τι θα γινόταν με την ομορφιά του ταξιδιού σου, μικρέ Οδυσσέα ; Τι θα γινόταν με τις ορμές και τα όνειρα;
Και πως θα βίωνες το κλάμα το λυτρωτικό χωρίς τις αναπάντεχες τις ήττες;
Μα, έτσι κάνουμε όλοι. Μένουμε αδρανείς, στη μάζα, ταπεινή ταχυδρόμοι του γράμματος που μας παρέδωσαν και είχε χίλια πρέπει. Πρέπει να μην ενοχλήσεις, πρέπει να μην ξεχωρίσεις, φρόντισε να μη σε μάθει ο Λοχαγός, κάθε φορά πρώτα εσένα θα φωνάζουν για τις αγγαρείες, αγόρι μου…
Και δεν φτάνει που καθόμαστε εκει και τάχατες θέτουμε ερωτήματα. Εμείς προεξοφλούμε διαρκώς και τις απαντήσεις. Όλα τα ξέρουμε και είναι τόσο απλά….οι αντιδράσεις μας είναι αυτοματοποιημένες….
Με 1 ευρώ αγοράζουμε παντού ψωμί.
Με ένα ψέμα αγοράζουμε παντού χρόνο.
Με μια κραυγή αγοράζουμε αρκετή προσοχή.
Με ένα δάκρυ αγοράζουμε παντού άφεση.
Με 2 ευρώ αγοράζουμε τώρα 25 τσιγάρα.
Με δύο δωρεές αγοράζουμε παντού ασυλία.
Με δύο παιδιά αγοράζουμε γενική αποδοχή.
Με δυό τηλεφωνήματα αγοράζουμε σταγόνες μοναξιάς.
Με δυό προσωπεία αγοράζουμε στιγμιαία ευελιξία.
ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΑΥΤΟΜΑΤΟΣ ΠΩΛΗΤΗΣ , ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΟ.
Και όμως, τόσο δραματικά χλιαρό, για τα λεφτά του !
Ευεξία, γαλήνη, περηφάνεια και ανακούφηση βρίσκουμε ολοένα και πιο σπάνια στο δρόμο μας. Και γελάει μαζί μας η φύση. Και τότε που και πού ξαναχιονίζει. Έτσι, για να μας δείξει την πορεία και τον προορισμό με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο… Εμείς, πρέπει να κατανοήσουμε ότι θα πέσουμε από τα σύννεφα, και θα λιώσουμε αργά ή γρήγορα πάνω στη γη.. Μόνο, που έχουμε τον χρόνο μας, όσο κατηφορίζουμε, όπως μπορούμε να χορέψουμε. Νωχελικά, χωρίς βιασύνη, πρωτότυπα, υπέροχα, μοναδικά. Κάθε νιφάδα και ένας χορός, κάθε πλάσμα και ένα τραγούδι, κάθε εποχή και ένας ρυθμός, κάθε νύχτα και ένα διαφορετικό φεγγάρι.
Εκεί, στο διάβα μας, έχοντας την επίγνωση ότι είναι η ώρα της μεγάλης μας παράστασης, έχοντας την επίγνωση ότι κι άλλοι κοντά μας χορεύουν, ας παίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις μας το ρόλο μας.
Από θραύσματα καρδιών ας φτιάξουμε αγάπες. Δε γίνεται ; Γίνεται… Για κοίταξε τι κάνει η φύση από την ουρίτσα μιας τόσης δα σαύρας ;
Από τις απέχθειές μας ας φτιάξουμε επόμενες όμορφες πορείες. Δε γίνεται ; Για δες τι κάνει η φύση όλα τα πεσμένα φύλλα του χειμώνα ;
Από τσαλακωμένα χαρτιά, στον κάδο αφημένα, ας φτιάξουμε ποιήματα. Δε γίνεται ; Μα βγαίνουνε παγκόσμιοι πρωταθλητές με ένα πόδι…
Και βέβαια γίνεται, και το ξέρουμε όλοι. Όλοι. Το ξέρουμε εκείνες τις ώρες τις πρωϊνές, όταν το ράκος έχει μείνει χθές, και η μυρωδιά του καφέ και του ήλιου ξεσκίζει την ιδιότροπη ….δυστροπία μας. Το έχει αυτό το ανθρώπινο μυαλό. Ξυπνάει κάθε πρωί Tabulla Rasa. Αρκεί να αφεθούμε στιγμιαία στις αντιδράσεις του τις πρωτόλειες χωρίς να τις περάσουμε από χίλια φίλτρα, σαν να μασάμε καφέ από σπόρους ή σαν να πίνουμε χαμόμηλο από τη μάνα γη και έρχονται αποκαλύψεις. Και είναι οι ώρες που η ετυμηγορία μας γελοιοποιεί την πορεία που πήραν τα πράγματα χθες. Και φαίνονται οι ακολουθίες της πρότερής μας σκέψης τόσο αστείες, τόσο ανήκουστες. Και τότε αρχίζει ο νούς να υπαγορεύει….
Σαν ο γέρος σοφός ο μάγος της φυλής, σαν παιδί, σαν δικαστής αδέκαστος, αποφαίνεται ξανά και απαιτεί την απονομή της απλότητας.
Υπαγορεύει και απαιτεί….
§ Υπαγορεύει συγγνώμες και απαιτεί επανορθώσεις.
§ Υπαγορεύει αναθεωρήσεις και απαιτεί πορείες.
§ Υπαγορεύει συμβιβασμούς και απαιτεί συντροφικότητες.
§ Υπαγορεύει στίχους και ψάχνει μελωποιούς.
§ Υπαγορεύει σχέδια και ψάχνει κηπουρούς.
Και, αναμένει, κάθε πρωί το ξύπνημά μας το οριστικό από την επήρεια εκείνης της γαμημένης αστρόσκονης, χτυπώντας παλαμάκια, χτυπώντας τύμπανα μικρά, κάποτε κοπανώντας βαρύγδουπες τεράστιες καμπάνες.
Και μην μου πείτε πως δεν έχετε τίποτε ακούσει ; Γιατί κανένα αυτί , όσο απασχολημένο, όσο προκατειλημμένο, όσο συνεπαρμένο ή κουρασμένο από τα άλλα κι αν συμβεί, δεν αδιαφορεί ποτέ για έναν γλυκό κτύπο καμπάνας. Για κείνο τον διεγερτικό μεταλλικό κρότο που πάλλει τα σωθικά μας και ανασκευάζει τα δεδομένα μας για δυό στιγμές.
Πράγματι, υπάρχει ένα κενό από κάτω μας που μας τρομάζει.
Πλέουμε σε μια θάλασσα σκέψεων και πεποιθήσεων. Μέχρι να αποφασίσουμε να κολυμπήσουμε προς μια κατεύθυνση, όλοι μαζί. Με πυξίδα το ένστικτο και όχημα το κορμί μας, περισσότερο ανθρώπινοι, λιγότερο συνθετικοί, λιγότερο ευτελισμένοι. Τότε, δεν θα χρειάζεται πια τύχη, για να βγούμε στη στεριά.
Όλα θα τα φέρει το σύμπαν... μας έχει ξανασυμβεί, θυμάστε ;
Eίναι καιρός που αρχίζουν να μου τη δίνουν οι αντιδράσεις τους. Δηλαδή πρέπει πλέον να κυκλοφορείς με λογισμικό πάνω σου για να τους αντιληφθείς. Άλλα λένε, άλλα εννοούν και άλλα τελικά είχαν σκοπό να σου πούνε. Απορώ γιατί κάνουμε τον κόπο να περιφερόμαστε με τα αυτιά μας τέλεια καθαρισμένα με battonetes αφού τελικά , όσα περισυλλέγουμε από τα πολλά που λέγονται το μόνο που μας παρέχουν είναι σύγχυση και αποπροσανατολισμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα νέο πακέτο λογισμικού, μάλιστα.. θα βοηθούσε αν μπορούσε να αντικαταστήσει κομμάτι του εγκεφάλου μας και να περιλαμβάνει στοιχεία συναισθηματικής ετυμολογίας του Daniel Goleman ομαδικής νευρωτικής παθολογίας τουDavid Lodge ,εμπορικές-κατανοητές ψυχολογικές αναλύσεις του Irvin Jalom και μπόλικα παραδείγματα από ακολουθίες τυχαίων εξελίξεων ώστε να σταματήσουμε επιτέλους να πέφτουμε συνέχεια από τα σύννεφα.
Τελικά, δεν είμαστε καθόλου προετοιμασμένοι, να αντιμετωπίσουμε κάποιον που μας λέει ευθαρσώς τι νομίζει, τι θέλει ή πως του φαίνεται αυτό που του δείξαμε. Με λίγες λέξεις ξέρετε.Απλά και σταράτα. Σε γονείς, σε μεσίτες, σε φίλους, σε ανώτερους, σε ερωμένες, σε πονεμένους, παντού.
Να σας θυμίσω ;
Θα ενδιαφερόμουν ειλικρινά αν δεν μου έλεγες τόσες υπερβολές._
Δεν θέλω τώρα να τα ακούσω φίλε όλα αυτά, να 'σαι καλά, γεια σου ._
Πέταξέ το, είναι απαίσιο δε σε χαρακτηρίζει και σε μειώνει πολύ. -
Μαμά δεν έχεις τίποτα, κάνεις πάλι την άρρωστη, σταμάτα ._
Είναι καλύτερα να φύγουμε πριν χαλάσει η βραδιά μας ._
Θέλω σαν τρελή να με γαμήσεις απόψε , κόψε τις άσκοπες βόλτες._
Μπορείς σε παρακαλώ να μη με παραμυθιάζεις άλλο μαλάκα ; _
Ήταν τραγικό λάθος που σε παντρεύτηκα, φεύγω όσο είναι καιρός ._
Αγαπούλα μου, κλείσε, κάνω κάτι άλλο τώρα & είμαι ενθουσιασμένος ._
Εγώ με αυτούς τους ανθρώπους εκδρομή ποτέ ,πήγαινε μόνος ._
Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η επικοινωνία μας αν μιλούσαμε αυτόματα, σαν αντίδραση αυτού που έχουμε στο μυαλό μας, χωρίς περιστροφές, χωρίς χτένισμα και χωρίς σκοπιμότητα. Όπως παραπάνω ;
Αν δε τρέμαμε τον χαρακτηρισμό που θα ακολουθήσει με τεράστια ευκολία από τα απέναντι συνήθως αδιάφορα για την ευτυχία μας χείλια των τρίτων ; Ζηλιάρη, κομπλεξικέ, τσούλα, φραγκοφονιά, φίδι, διπλοπρόσωπο γουρούνι, κρυόκωλη, μαλάκα. Λέξεις που γίνανε η καλημέρα μας και το γειά μας.
Αλλά δεν είναι αυτό που μου τη δίνει, είναι η εξέλιξή του. Δεν είναι η στάση μας, όταν συναντήσουμε έναν άνθρωπο που αποφασίζει να μιλάει με αυτόν τον .. πρωτόγονο ορθολογισμό. Είναι που το λυντσάρισμά του έχει γίνει πιά καθεστώς. Είναι που εγείρεται εναντίον του κυνικού δημόσια καταδίκη.
Και μετά βλέπουμε τους «Δρόμους της επανάστασης» στο cinema και μπαίνει ορθά κοφτά στην ομήγυρη το ερώτημα.
- Πως μπορεί κάποιος να σπάσει τα δεσμά του χωρίς να γίνει ο ίδιος κομμάτια ;
Και ενοχλεί τόσο, το ερώτημα, που κάνουν οι περισσότεροι πως δεν το έχουν καταλάβει. Και ψάχνουν τι αρρώστια έχει χτυπήσει τους ταλαίπωρους που δακρύζουν με τη ταινία. Και την πρωταγωνίστρια που δε θέλει να φέρει στον κόσμο άλλο ένα από αυτά τα παιδιά χωρίς μέλλον.
_ Είναι λίγο ανισόρροπη. δεν εντάχθηκε ποτέ στην κοινωνία. δεν μπόρεσε να γίνει αγαπητή στους δίπλα, βγάζει αυτή την δυσφορία προς την κανονική ζωή μας, σαν να είμαστε εμείς κατώτεροι, σαν να μην θέλαμε και μεις να ταξιδέψουμε, να είμαστε ανεξάρτητοι, να ξοδέψουμε, να ερωτευτούμε. Και μείς έχουμε μέσα μας μπούκωμα, αλλά δεν χαλάμε τον κόσμο. χαμογελάμε !
Κι όμως, τεντώνουμε το στόμα δεξιά αριστερά αλλά δεν χαμογελάμε.
Είναι τόσο σπάνιο να συναντήσεις άνθρωπο που να μπορεί να ελέγξει το θυμό του πιά. Και δεν παραλείπει ποτέ να τον μοιράζεται με όλους. Υπάρχουν πιάτα οργής προτηγανισμένα πίσω από κάθε επικοινωνία, έτοιμα σε 2 δεύτερα να ζεσταθούν και να εκσφενδονιστούν στα μούτρα σου μόλις εμφανιστείς.
Σηκώνεις το ποτήρι με το κόκκινο κρασί και λές.. « Θα 'θελα να βιώνω την τέχνη με τα παθιασμένα μάτια του Σταμάτη του Κραουνάκη , με τα πυρωμένα δάκτυλα του Στέφανου Κορκολή και την θεατρική ερμηνεία του Μάριου Φραγκούλη» και είναι έτοιμη η ατάκα του αδελφικού σου φίλου. πρόσεχε αδελφέ, συνάφι με τις αδελφές μη γίνεις.. Της φυλακής τα σίδερα. κλπ
Σηκώνεις τα μάτια σε μια ωραία γυναίκα, εκφράζεις μια ευχή, «θα 'θελα να μπορούσα να ερωτευτώ ολοκληρωτικά μια ακόμη φορά» και στα πέντε δίπλα σου άτομα ορμάει μια φωνή και λέει. η γυναικούλα σου το ξέέέέέέρειειει ;
Και καθώς καρφώνεσαι στα μάτια που το εκστόμισαν βλέπεις τα επόμενα λόγια να κρέμονται στα σφιγμένα χείλια .. Θάθελα να 'μαι εκεί κακομοίρη, όταν θα αναμετρηθείς με τις συνέπειες, όταν οι σάρκες σου θα είναι χυμένες κάτω και θα μυρίζουν αίμα.
Κοιτάς απ'το παράθυρο ανάμεσα στις ντουζίνες με τα πιάτα ένα ξαφνικό ηλιοβασίλεμα και λες. «Θα 'θελα να ήμουν πιο χαλαρή, να ταξιδεύω στην επαρχία με αργό ρυθμό, να μη με πειράζει να σταματάω για μια φωτογραφία, να μη με νοιάζει αν θα βρώ νταλίκες στην ανηφόρα, που θα κοιμηθώ απόψε και αν το φαϊ θα είναι αξιοπρεπές, να μην με πλησιάζει η γαμημένη η Δευτέρα σαν δράκος» κι εκεί που τρέχεις να βρείς το cd του Donovan και το τελευταίο ΓΕΩ που δε σο υ πέταξαν ακούγεται ο καλός σου από το γραφείο να μονολογεί τάχατες σιγανά, έξω από τα κίτρινα δόντια του .η καθεμιά σας από ένα χορηγό μαλάκα ψάχνει γαμώτο, 132 ευρώ η ΔΕΗ να χέσω το θερμοσίφωνό σου το διαρκώς ξεχασμένο !
Η απαξίωση της διαφορετικής, της εκλεκτής στιγμής του καθενός μας είναι ο βιασμός αυτού που τολμά να αναρωτηθεί, να ψάξει , να τσαλακωθεί και να εκτεθεί ορεγόμενος το ανώτερο. Μια βιαιοπραγία στυγνή, που δεν την πιάνει κανένας νόμος, ούτε καν το περιβόητο εθιμικό δίκαιο της κωλοκοινωνίας μας.
Επαγγελματίες, αρτίστες στην απαξίωση στιγμών, έχουν πέσει πάνω μας σαν ακρίδες και μας γεμίζουν συναισθηματικά μεταδιδόμενα νοσήματα.. Κάποιοι που δεν τόλμησαν να κάνουν ρήξεις και χαίρονται με τους πνιγμένους εξερευνητές. Αυτοί που δεν μάλωσαν όταν τους πρόσβαλαν και κάνουν την περηφάνεια λάστιχο. Μερικοί που βολεύτηκαν πολύ μικροί και σου τρίβουν στη μούρη την περιπέτεια της ζωής σου πριν πάνε να πνίξουν την ματαιότητά τους σε ποτήρια. Άλλοι που δεν γεύτηκαν, δε πήδηξαν, δεν , δεν .. Πόσο πολύ ανάγκη έχουν να πιστέψουν ότι δεν άξιζε τον κόπο ;
Και 'μεις, αρχικά μαζεύουμε την ενόχλησή μας σε πέτρες μέσα στη κοιλιά μας αλλά σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβουμε μπαίνουμε στο χορό !
Για να γίνουμε αρεστοί, ενταγμένοι, πιάνουμε ολοένα τον εαυτό μας να μετατρέπεται σε έναν από αυτούς. Πηγαίνουμε στο πιο όμορφο ορεινό χωριό της πατρίδας μας, χαιρετάμε τους ντόπιους με κείνο το χαμόγελο το «τι καλά που είστε εδώ αλλά..πρόσεξε πως θα με καλοπιάσεις γιατί πλερώ» , ένα ύφος που δεν εκφράζει την αγάπη μας αλλά την κατανόησή μας , το τυπικό αστικό μας χαμόγελο. Κι έρχεται η στιγμή, που το κινητό δεν πιάνει, που η κασέτα είναι Καλατζής αν είναι δυνατόννννννν εν έτει 2009, που δεν υπάρχει espresso ή μια μύγα εισβάλει στο τυρί μας, και χυμάμε να κατασπαράξουμε με υπέροχο συγκαλυμμένο τρόπο τους καημένους τους. γηγενείς. Και ούτε μια στιγμή δεν περνάει από το μυαλό μας η περίπτωση....
Η ηρεμία που βγάζει το πρόσωπό τους να μην είναι παρά η συνέπεια των επιλογών αυτών των ανθρώπων μπροστά σε σταυροδρόμια, να σπουδάσουν, να αποκτήσουν, να καταναλώσουν και να ενημερωθούν ή να κάτσουν εκεί που απλώς ανήκουν, στον τόπο που η ισορροπία τους δεν θα διαταραχθεί ποτέ.
Το αγριεμένο πρόσωπό μας από το μικρό κοριτσάκι που μας έφερε λάθος ποτήρια με τα βρώμικα χεράκια του και αποκλείεται να θυμάται τι παραγγείλαμε τόσα άτομα (22 μερίδες για 5 στόματα) να είναι πολύ πολύ καιρό εκπαιδευμένο να αγριεύει πριν την ώρα του, από το ποδοπάτημα που υπέστη στην τράπεζα, στην πολεοδομία, στο μποτιλιάρισμα και στην καταστροφολογία των ειδήσεων των 9 πριν ακόμη κατασταλάξει η κοινή γνώμη να βλέπει μόνο τη Πετρούλα.
Η βιασύνη μας να φύγουμε για πίσω ξημερώματα πριν από το μποτιλιάρισμα, πριν από τη αυγή, πρίν από το θρόϊσμα των φύλλων που θα σπρώξουν παραπέρα την γλυκιά γαλακτερή καταχνιά για να φανεί όλο το μεγαλείο, πριν την ώρα των συγκρίσεων, είναι στην πραγματικότητα η λιποψυχία μας καθώς έντρομοι ακουμπάμε την ζωή που μάλλον δεν θα ζήσουμε ποτέ.
Η οργή μας, ολοένα και πιο οδυνηρή, να προέρχεται από ένα και μόνο πράγμα. Την αδυναμία μας να εκφράσουμε αυτό που επιθυμούμε δομημένα, να το φωνάξουμε γύρω μας κι ότι θέλει ας γίνει. Μπορεί να αποκτήσουμε ακόμα και πραγματικούς φίλους, αλλά...
Διάβασα στο ¨Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια¨ του David Sedaris την απολογία ενός παιδιού...Η μαμά μου έχει μία φίλη ,την απέναντι γειτόνισσα γιατί θα πάω του χρόνου Γυμνάσιο. Έτσι ίσως χρειαστεί να μετακομίσουμε 2 χιλιόμετρα παρακάτω, κοντά στη στάση, και η μαμά μου που πιστεύει ότι η φιλία είναι πολύ σημαντικό πράγμα ξέρει οτι δεν έχει νόημα να δένεται κανείς με ανθρώπους που θα χρειαστεί να αποχαιρετήσει σύντομα. Έτσι κρατούμε μια « τα λέμε » στάση με όλους. Μου επιτρέπει να προσποιούμαι πως το να μην έχω φίλους είναι μια συνειδητή επιλογή. Θα μπορούσα να κάνω φίλους αν το ήθελα. Απλώς δεν είμαι τώρα σε φάση.
Διάβασα επίσης πεταχτά τον Γιώργο Πανόπουλο στο Paper Magazine της Σαββατιάτικης εφημερίδας μου και μου έδωσε μια ..ακριβόλογη ερμηνεία της διάθεσής μας :
« Όχι ότι οι προηγούμενες γενιές ζήσανε σε κοινωνίες πιο γοητευτικές, πιο συναρπαστικές, πιο πολιτισμένες ή πιο δεκτικές αλλά σήμερα διστάζεις ακόμη και να μιλήσεις για τις επιθυμίες σου, για τους στόχους σου, για τον εαυτό σου και για τις βασικές προσδοκίες σου από τους άλλους για ένα λόγο. Δεν είσαι βέβαιος αν θέλεις πια να συμμετάσχεις στην κοινωνία. » Απαξιείς.
Ε, αυτό είναι χειρότερο από το να σε απειλεί ο κομφορμισμός που παράγει το περιβάλλον σου ή να διστάζεις να ραγίσεις ένα πέπλο ηθικής ακεραιότητας με το οποίο συνήθισες να πορεύεσαι για να μη ρισκάρεις. Όταν πια απαξιείς.
Tο κομπ ινεζόν
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε επίδοξος συγγραφέας πρέπει να δείχνει κουλτουριάρης. Υπάρχουν τριών ειδών κουλτουριάρηδες. Αυτοί που έχουν ζήσει μια περίοδο της ζωής τους στο Παρίσι, αυτοί που σκοπεύουν να ζήσουν στο μέλλον μια περίοδο της ζωής τους στο Παρίσι, και όλοι οι υπόλοιποι με τα στρογγυλά γυαλιά.. Ανέκαθεν είχα την υποψία ότι ανήκω στην Τρίτη κατηγορία και γι αυτό πρέπει να κάνω κάτι. Σήμερα θα σας γράψω με γαλλική pronunciation για το αγαπημένο μου ένδυμα όλων των εποχών, το κομπινεζόν .
Κάνετε πως δεν το θυμάστε ; Δεν νομίζω.. Όλοι είχαμε μια στρουμπουλή μαμά, θεία, εξαδέλφη εκείνης της γενιάς των στρουμπουλών πριν το κίνημα του Μάη και το κατοπινό κυνήγι μαγισσών που εκτυλίχθηκε μπρος στα εμβρόντητα μάτια των αγοριών όλου του κόσμου. Αυτό που μετέτρεψε τις γυναίκες μας σε Κόναν βάρβαρους ραμμένους από καμπυλωτά πατρόν.
Το κομπινεζόν υπήρξε σύμβολο για κάθε αγοράκι. Πρώτα πρώτα γιατί ήταν το μόνο ρούχο που πλασάρατε σε ακανόνιστες ώρες μες τα ξαναμμένα μάτια μας ως ρούχο, ενώ ήταν σαφώς εσώρουχο. Έτσι, κρατώντας την ευπρέπειά σας σε αποδεκτά επίπεδα, είχατε την ευχαρίστηση να προκαλείτε κύματα φαντασιώσεων και μαλακίας πολύ πιο θυελλώδη από την ιλουστρασιόν Uma Therman στο KillBill .
Αλλά το κομπινεζόν δεν ήτο τυχαία σύλληψις. όχι καλές μου. Αναδείκνυε με μαεστρία όλο τον πρόλογο που κουβαλάει το γυναικείο κορμί και ποτέ μα ποτέ δεν άφηνε το κυρίως θέμα να κόψει τη μπεσαμέλ. Μπορούσες να διακρίνεις με ιδιαίτερη χαρά μπορώ να θυμηθώ, την διαχωριστική γραμμή ενός υπέροχου χυμώδους στήθους να ξεκινάει το ταξίδι της και να σβήνει αδιόρατα σε ένα βουνό πόθων. Μπορούσες να βασίζεσαι ότι ο νόμος της βαρύτητας κάποια μέρα θα σταθεί δημιουργικός κάνοντας μια περίτεχνη τιραντεκτομή και εξαπολύοντας εμβατήρια από εκατοντάδες τρομπέτες θα κήρυττε πανηγυρικά την έναρξη ενός λουκούλλειου οπτικού συσσιτίου.
Και ο ποδόγυρος ; Αυτός ο θεσπέσια ευάλωτος στα ρεύματα του αέρα ποδόγυρος έκανε την περισσότερη ζημιά. Πόσες φορές το χρόνο χρειάστηκε να σφουγγαρίσουμε τα σκαλιά της εισόδου απο τις απροσεξίες του γαλατά. Ο δύστυχος ανθρωπάκος, προσπαθούσε να σας γεμίσει το κατσαρολάκι από την τεράστια τσίγγινη τραμιτζάνα του και σεις δυό σκαλιά παραπάνω πάντα, με τα πόδια σφιγμένα σε μια τάχατες σεμνότυφη έκλαμψη κρατούσατε το κομπινεζόν τεντωμένο προς τα χάμου, μη φανεί τάχατες τίποτα.
Εντάξει, δε μιλάω για σας που βγαίνατε με μαξι ρόμπα βαθύ πράσινου χρώματος και βελούδινης υφής, σαν την Μιμή Ζαζα Ντε Νισσί με ρολλά, εσείς.. Εσείς είστε η αιτία που κάποια παιδιά ήπιαν τόσο προχθεσινό γάλα που δεν τους σηκώθηκε ποτέ ούτε το φρύδι, ανέραστες !
Αλλά γιατί θυμήθηκα τώρα το κομπινεζόν ; Είναι κάτι σαν φετίχ ; Είμαι ακόμη πεινασμένος σεξουαλικά και αναπολώ την εφηβεία μου ; Είμαι δόλιος διαφθορέας που με τρόπο σας εκλιπαρώ για μια πιο ερωτική διάθεση στο γδύσιμο ή μια αλλοίωση στους πρακτικούς ενδυματολογικούς σας κώδικες ;
Όλα αυτά μαζί, εντάξει , αλλά όχι !
Είναι που ονειρεύομαι ένα κομπινεζόν να καλύψει τα πάντα γύρω μου για να μου επιτρέψει να ονειρευτώ ξανά. Είναι που κουράστηκα να μου λένε το τέλος της ταινίας στην είσοδο του cinema. Είναι που ξέρω, ξέρω τα πάντα, αλλά δεν μου αρέσει να τα ακούω. Είναι που θέλω να ανοίγω το υπέροχο κρασί μου μετά την τριετή διαδρομή του στα βαρέλια και τους δρόμους, αργά με ένα βαρύτιμο τρυπουσόν, να το μεταγγίζω σε κανάτα, να το μυρίζω και να περιμένω μέχρι να έλθει η στιγμή που θα μουδιάσουν ένα ένα όλα τα μόρια της διψασμένης για αξιομνημόνευτες γεύσεις γλώσσας μου. Είναι που συγχύζομαι κάθε φορά που πιάνω με λαγνεία το αγαπημένο μου περιοδικό, μετά από ένα μήνα αναμονή, γυρίζω με ανυπομονησία στην σελίδα της αγαπημένης μου αρθρογράφου και εκεί κάτω από το όνομα και την ασπρόμαυρη αγαπημένη φωτογραφία της δεσπόζει η καθησυχαστική ατάκα "Διαβάζεται σε 3,5 λεπτά" Είναι που τρελαίνομαι όταν βλέπω ξαφνικά την γυναίκα ολόγυμνη μέσα στα σεντόνια να περιμένει το μοιραίο, θαρρείς και δεν έχω χέρια να την ξεντύσω, να μυρίσω και να αγαπήσω κάθε σημείο της με την σειρά που θα μου αποκαλυφθεί, να αφήσω ότι θέλω σκεπασμένο για αργότερα, να υπόσχεται ότι αυτό που θα συμβεί δεν είναι επιδόρπιο αλλά απεριτίφ. Είναι που οι υποθέσεις μου και η εξέλιξή μου βαδίζει εδώ και χρόνια σημειωτόν, αλλά οι εκβάσεις όλων των προσπαθειών μου παρέρχονται αστραπιαία, η χαρά δεν κρατάει πια, ακόμα και το μεθύσι περνάει από την γλυκιά ζάλη στην αηδία σε 6-7 λεπτά στον αιώνα της ταχύτητας. Είναι που γράφω, γράφω, δείχνω, δείχνω, διαβάζουν 5 αράδες όλοι και με τρόπο κοιτάζουν πόσες σελίδες έμειναν, και μετά χωρίς τρόπο χώνουν το κατεβατό μου στη κωλότσεπη λέγοντας κατάμουτρα, θέλω να το απολαύσω μια άλλη ώρα με την ησυχία μου. Και μετά απουσία ..(Ναι, μου πέρασε απο το μυαλό ότι γράφω απαίσια πανκάκιστε.)Είναι που ντύνομαι την καλή μου διάθεση, φοράω σαν καρνάβαλος το πιο ζωηρό μου παπιγιόν και κάνω τον κλόουν σε χιλιάδες παρέες που το μόνο που αναζητούν είναι ανθρώπους να τους κολακέψουν ή να τους επιβεβαιώσουν ότι η ματαιότητα που κουβαλούν είναι κοινό αγαθό, άρα δικαιωμένη.
Έχω τόσο πεθυμήσει να δω ένα κομπινεζόν !
Ένα κομπινεζόν σ' αυτήν την πραγματικότητα που βιώνουμε ανήμποροι να αντιδράσουμε. Ένα κύμα αυθάδικης μα πηγαίας τέχνης που θα καλύψει την πορνογραφία. Ένα κύμα Ευρωπαϊκού κινηματογράφου που θα καλύψει την τρομολαγνεία. Ένα κίνημα περιοδικών και τηλεοράσεων που θα καλύψει την καταστροφολογία. Ένα ένδυμα, να κρύβει τις ζάρες της κυτταρίτιδας του 21ου αιώνα και να μας οδηγεί, ψυχή και πνεύμα, προς τις καταβολές μας, προς την αναζήτησή μας την αέναη και το ταξίδι μας προς τα μύχια με ένα ευεργετικό χαλαρό και ερωτικό ρυθμό. Τον ρυθμό που αρμόζει σε άνθρωπο.
Αντιθέτως, βαρέθηκα να αντικρίζω όπου σκύβω την ασχήμεια των στριγκ.
Το ξέρω ότι μου πήρες δώρο μη μου ζητάς το αντίτιμο σε τέσσερα λεπτά..Το βλέπω ότι με βαρέθηκες, φύγε ή σταμάτα να με μαχαιρώνεις με λέξεις. Ναι,
Το ξέρω ότι είστε ανώτερος αλλά μη με κοιτάζετε με υπεροψία. Το ξέρω ότι με κλέβετε αλλά μην μου ζητάτε συγγνώμη για τα όποια λάθη ή παραλείψεις ανθρωπίνως πράξατε. Το ξέρω ότι δεν θα ψωνίσετε ποτέ αλλά φτάνει μου κατηγορείτε τα προϊόντα μου. Το ξέρω ότι με κλέβετε στο ζύγι αλλά μην γράφετε επάνω «παντοπωλείο το καθαρό μέτωπο». Μην υποτιμάτε άλλο την αντίληψή μας. Μην λέτε στο τέλος κάθε ομιλίας σας ο λαός και κρίση και μνήμη διαθέτει γιατί αυτή είναι η χειρότερη , η πιο ποταπή κολακεία μετά το αιωνία η μνήμη αυτών. Είναι πραγματικά καλύτερα για όλους σας να κυκλοφορήσετε εντελώς ξεβράκωτοι αφού αποφασίσατε να μας επιδείξετε τα προτερήματά σας. Και 'μεις εξίσου ξεβράκωτοι να σας γυρίσουμε τα ροζ οπίσθιά μας και να συνεννοηθούμε επαρκώς.
Μέσα σε αυτήν την διάθεση, θέλω πραγματικά να αποτραβηχτώ σε μια πανσιόν, κρατώντας τάχατες ανέμελα στη βεράντα την Liberation και να προσποιούμαι ότι ξεκινάω ένα νέο κίνημα, γαλλικής έμπνευσης όπως κάθε ευπρεπές κίνημα, και ελληνικής διεκπεραίωσης, για να κρατήσει και πολύ. Αν, αν θέλετε, ας εξαντλήσουμε από τώρα το υπόλοιπο των αδειών και να μαζευτούμε όλοι , με μια διάθεση καρμπόν, καθισμένοι οκλαδόν, να ιδρύσουμε ένα νέο think tank με το όνομα κομπινεζόν. Γύρω μας θα υπάρχει μόνο κίτρινο τυρί, και ανοικτοί λαιμοί μπουκαλιών cabernet .
Voulez vous ?