ΠΟΙΟΣ ΤΑΡΑΖΕΙ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ;

Επειδή δεν μπορώ να πάω σε πορεία,επειδή δεν ξέρω πού να απευθυνθώ και σε ποιον για να με ακούσει.Απλά, διαμαρτύρομαι…Κοιμόμουν και είχα ένα βαθύ, γαλήνιο ύπνο. Έβλεπα ¨εικόνες¨ και ζούσα στον δικό μου φανταστικό κόσμο…αλλά, δυστυχώς, ξύπνησα και άκουσα και είδα όλα αυτά που έγιναν και είπα ¨καλώς ήρθες στον πραγματικό κόσμο Αντιγόνη¨. Όσο και να κλείνω τα μάτια και τα αυτιά, επηρεάζομαι και ταράζομαι. Όπως όλοι μας. Παίρνω χαρτί και μολύβι και γράφω τις σκέψεις μου, και τα θέλω μου μήπως και με ακούσει κανείς. Μήπως μας ακούσει κανείς.Θέλουμε έναν κόσμο καλύτερο… που οι αξίες να μετρούν. Να νιώθουμε ότι υπάρχει αγάπη για τον συνάνθρωπο, πίστη στη δικαιοσύνη, ιδανικά για τα οποία αξίζει να μαχόμαστε, ελευθερία να ονειρευόμαστε. Θέλουμε έναν κόσμο καλύτερο, από αυτόν που μας παρουσιάζετε, απ’ αυτόν που ζούμε καθημερινά, που βιώνουμε σε κάθε συναναστροφή μας. Θέλουμε έναν κόσμο καλύτερο, γιατί γεννάμε και μεγαλώνουμε παιδιά, για τα οποία έχουμε ευθύνες. Μπορείτε να κάνετε τα πάντα με τα υλικά αγαθά - να τα καταχραστείτε, να παρανομείτε νομίμως, να μας εμπαίζετε, να τα κουκουλώνετε - αν έτσι αισθάνεστε.Ποιος σας έδωσε όμως, το δικαίωμα να παίζετε με τα όνειρά μας; Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να φεύγει το χαμόγελο από τα χείλη μας; Ποιος σας είπε ότι μπορείτε να παγώνετε την ελπίδα από την καρδιά μας; να σταματάτε το βλέμμα μας; Και αντί να κοιτάζουμε στον ουρανό, να κοιτάμε στο…χώμα; Ποιος σας όρισε κυρίαρχους στο παιχνίδι; Μήπως ξεχνάτε; Είστε εκεί γιατί κάποιοι ¨δεν βαριέσαι¨ τύποι, σαν και μας, το ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ. Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να μας κάνετε να επικαλούμαστε τον Θεό μας, μόνο σαν κραυγή απελπισίας και όχι σαν ευχαριστήρια δήλωση, σαν πράξη ευγνωμοσύνης προς Εκείνον, που τελικά μας χάρισε και το δικαίωμα της ζωής! Είστε τρελά ανεύθυνοι! Σας δώσαμε την ευκαιρία να μείνετε στην …ιστορία, σας ξεχωρίσαμε ,σας πιστέψαμε, σας εμπιστευθήκαμε τις ζωές των παιδιών μας αλλά και τις δικές μας ,είχατε και την ευκαιρία να ¨δοξαστείτε¨ με το έργο σας και εσείς τι κάνατε; Ένα ωραίο…ΤΙΠΟΤΑ.Έστω και αργά…σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων και αναδείξτε τον πιο καλό[;] εαυτό. Αυτόν που έχετε κάποιες βραδιές μετά από τις συνεδριάσεις στη βουλή ,τα 1500 τηλέφωνα, τις συναντήσεις με τους ψηφοφόρους σας στα γραφεία σας, τα επαγγελματικά meetings, τα ‘κονέ’ για να ολοκληρωθούν τα ρουσφέτια-επιτέλους-γυρνάτε σπίτι και βλέπετε κάπως φωτογραφικά το χαμόγελο …του δικού σας παιδιού. Και ναι ,εκείνη τη στιγμή γίνεστε άνθρωποι, όπως και τη στιγμή που ή η μάνα ή ο πατέρας σας είναι στο νοσοκομείο… και σ άλλες δυσάρεστες προσωπικές ανθρώπινες στιγμές. Θυμηθείτε ότι είστε ένας σαν και μας, ένας από εμάς και πως όλα μπορούν να συμβούν …και σε σας. ΑΛΛΑΞΤΕ τον τρόπο, την συμπεριφορά, τη στάση, την φιλοσοφία σας ΤΩΡΑ.Σταματήστε να σκέφτεστε πως θα τα ¨πάρετε¨ όσο γίνεται πιο νόμιμα, σταματήστε να περιφέρεστε σε χαζοσυγκεντρώσεις, σταματήστε να ασχολείστε με τα μικροπράγματα, σταματήστε να κοινωνικοποιείστε αναίτια και να χάνετε χρόνο από το να κάνετε έρευνα πάνω για τα προβλήματα του κόσμου. Δουλέψτε για τις λύσεις ,ενημερωθείτε τι κάνουν στο εξωτερικό οι συνάδελφοί σας, προχωρήστε, ταξιδέψτε στις πόλεις της Ελλάδας και στις πιο απόμακρο σημείο - εκεί όπου μια γιαγιά και ένας παππούς βόσκουν τα πρόβατα τους ,κατεβείτε στο πεζοδρόμιο και μιλήστε, δείτε, νιώστε τα προβλήματα των επιχειρηματιών, των εργαζομένων, των στελεχών, των μαθητών, των φοιτητών, των ψαράδων ,των ανέργων, των απολυμένων…………και αναρωτηθείτε που είναι οι καλλιτέχνες αυτής της χώρας, τι κάνετε εσείς για αυτούς, τι κάνετε για τους αθλητές, για τους πάσχοντες, για τους εφευρέτες ,για τους διαφορετικούς, για τις ανύπαντρες μητέρες, για τους ναρκομανείς, για τους αλκοολικούς, για τους μετανάστες ,για τους οικολόγους για τους αμόρφωτους, για τους ανεκπαίδευτους, για τους ασθενέστερους, αλλά και για τους σούπερ-ευφυείς, για τους διανοούμενους αυτής της χώρας; Δουλέψτε με όραμα, μην καταστρέφετε τα όνειρα κανενός, ούτε τα δικά μας, ούτε της γυναίκας σας, του πατέρα και της μάνας σας, των παιδιών σας.Κάθε φορά που θα κάνετε κάτι κοιτάξτε μέσα στον ¨καθρέφτη σας¨. Εκεί θα δείτε τα μάτια των ανθρώπων να σας κοιτούν κατάφατσα. Μην πάρετε το βλέμμα σας από πάνω τους. Δείτε με τα μάτια της ψυχής σας, την αγωνία τους, την ελπίδα τους, τα όνειρά τους και μην τους προδώσετε άλλο. Αλλιώς εγκαταλείψτε, απομακρυνθείτε από τη καρέκλα σας… εν τιμή! (?) Κάποιοι ιδεολόγοι, άνθρωποι ευαίσθητοι στην αδικία, αδιάφοροι για τον πλούτο και τη δόξα ,θα πάρουν τις θέσεις σας ,κάποιοι παράδοξοι επαναστάτες, θεότρελοι (?) αλλά εμπνευσμένοι.Και επειδή το πιστεύω ακράδαντα, σας θυμίζω, ότι θέλουμε έναν κόσμο καλύτερο!Θέλουμε να ζούμε καλύτερα!Θέλουμε μια Ελλάδα καλύτερη!Θέλουμε μια γειτονιά καλύτερη, μια πόλη καλύτερη, θέλουμε τη φύση απείραχτη, το νερό καλύτερο, τον πολιτισμό καλύτερο…ακόμα και στα 80 μας να μπορούμε να κάνουμε πράγματα, να σπουδάζουμε, να έχουμε επιλογές, να ενστερνιστούμε την τέχνη, να χορεύουμε, να ονειρευόμαστε πως ακόμα και τότε εξελισσόμαστε, είμαστε χρήσιμοι και όχι απόκληροι της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που και εμείς δημιουργήσαμε. Δείτε στα μάτια μας, τα μάτια των γονιών σας.Και στη περίπτωση που επιμένετε να παραμείνετε στις θέσεις αμετακίνητοι από τις απόψεις σας, έρχεται το κίνημα των νέων να σας βάλει στην άλλη πραγματικότητα. Σ αυτήν την πραγματικότητα που είδατε τρεις μέρες τώρα, με τις μαθητικές συγκεντρώσεις, τις πορείες και τα υπόλοιπα. Μην αυταπατάστε ότι όλα αυτά έγιναν μόνο για τον άδικο χαμό ενός 15χρονου, του Αλέξανδρου. Έγιναν και για αυτό άλλα και για όλα τα άλλα. Θα έχετε ακούσει ότι οι μεγαλύτεροι πόνοι είναι βουβοί - και έτσι είναι. Οι άνθρωποι όταν είμαστε πραγματικά απελπισμένοι δεν μιλάμε, μαζευόμαστε στο καβούκι μας, γιατί μας έχουν μάθει το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε να είναι ¨Τι λάθος έκανα;¨ και όχι ότι …¨Φτάνει πια να μας κοροϊδεύουν, να μας τα παίρνουν χωρίς λόγο, να μας χρησιμοποιούν¨...Μην αυταπατάστε, δεν ξεχάσαμε ούτε το Βατοπαίδι, ούτε τις ρεμούλες ,ούτε την άδικη αύξηση στη ΔΕΗ κλπ, δεν ξεχάσαμε τον Ζαχόπουλο και όλα τα άλλα.Αυτό που έχει μείνει μέσα μας είναι ένα κενό πολύ δυσάρεστο.Γιατί ξυπνάμε και δεν βλέπουμε τον καταγάλανο ουρανό του Δεκεμβρίου! Περπατάμε και δεν χαιρετάμε τον καλό μας γείτονα! Μπαίνουμε στη δουλειά μας και αγχωνόμαστε για το ποιο κακό θα μας συμβεί σήμερα! Γυρνάμε σπίτια μας θλιμμένοι και δεν μπορούμε να ανταλλάξουμε μια ζεστή κουβέντα με τον σύντροφό μας, να φάμε με τα παιδιά μας όλοι μαζί - χαρούμενοι για το ύψιστο δώρο της ζωής, δεν κοιμόμαστε, γιατί δεν μας πιάνει ο ύπνος από τις σκέψεις και την αγωνία του αύριο -¨Αύριο θα έχω δουλειά; θα μπορώ να πληρώσω τις δόσεις μου; και αν αρρωστήσω; τι θα κάνω Θεέ μου;¨- Και ξεκινάμε να κάνουμε τις μαμάδες ουρλιάζοντας ¨ΔΙΑΒΑΣΕΕΕ, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;¨ τους ταξιτζήδες που δεν αρνούνται αγώι ,γιατί πρόκειται για τα παιδιά μας ,σε φροντιστήρια, γυμναστήρια, πάρτυ, σινεμά…Και το κλού της βραδιάς είναι που ξανασυναντιόμαστε όλη η οικογένεια και κάνουμε ταβανοθεραπεία…Από το να λέμε τι αγχωτικό συνέβη στον καθένα μας, προτιμάμε τη σωτήρια σιωπή! Τη σιωπή που καταστρέφει την επικοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις, καταλήγοντας στην απομόνωση. Εμείς αποφασίσαμε τώρα να σπάσουμε την σιωπή και ο καθένας μας να βγάλει κάτι από τον εαυτό του. Και τώρα θέλω να κοιμηθώ. Μη με ταράζετε…