‘’Μια απογευματινή διαδρομή με το 14 της Τούμπας από το κέντρο’’

‘’Μια απογευματινή διαδρομή με το 14 της Τούμπας από το κέντρο’’

Ώρα αιχμής 7 το απόγευμα ημέρα Πέμπτη, ανοιχτή η αγορά κι όλα τα μαγαζιά της Θες/νίκης, ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους, είτε για δουλειές, είτε για ψώνια, είτε απλά για μια βόλτα. Η Εγνατία έξω από τα πανεπιστήμια γεμάτη φοιτητές από όλη τη χώρα και πιθανόν το εξωτερικό. Άλλοι από αυτούς πηγαίνουν ή γυρνάνε από τα μαθήματα τους, τρώνε κάτι στα γρήγορα, πίνουν κανένα καφεδάκι στη Καμάρα, στη Μελενίκου ή στην Αγγελάκη κι άλλοι περιμένουν στις στάσεις. Πολλοί από αυτούς κρατάνε σημειώσεις και βιβλία στα χέρια τους, κάποιοι κουβαλάνε σακίδια στις πλάτες ή τσάντες στα χέρια τους. Παρέες αγοριών και κοριτσιών γεμίζουν τα δρομάκια από γέλια και πειράγματα, δείχνουν ξέγνοιαστοι κι άλλοτε προβληματισμένοι, σχεδιάζουν από μια βόλτα, μια εξόρμηση έως το τι θα κάνουν όταν πάρουν το πτυχίο τους… Απορροφημένοι από όσα τους απασχολούν γύρω από τις σχολές τους κι όχι μόνο(!!!!), δίνουν νεανική, φρέσκια και ζωηρή νότα ζωής στη πόλη αυτή!
Ανάμεσα στη νεολαία κι όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι ζουν και εργάζονται καθημερινά για το βιός τους, οι ντόπιοι θαμώνες της Σαλονίκης… Από την μια άνθρωποι έξω από τις βιτρίνες χαζεύουν τα προϊόντα και τις τιμές τους, δείχνοντας δειλά τη πρόθεση να κάνουν κάτι περισσότερο. Από την άλλη οι καταστηματάρχες κοιτούν εναγωνίως την πελατεία τους, που σε παλιότερους καιρούς ήταν πιο ενεργή και προσοδοφόρα. Τα φαγάδικα σφύζουν από κόσμο που θέλει να γευτεί στιγμές απόλαυσης και ταυτόχρονα να δαμάσει την πείνα της ώρα (οποιαδήποτε ώρας η Θεσσαλονίκη δεν αφήνει κανένα ούτε πεινασμένο ούτε παραπονεμένο…)
Όλοι τρέχουν, πηγαίνω-έρχονται και αγωνιούν να φτάσουν κάπου και να κάνουν κάτι, δείχνουν τόσο απασχολημένοι, νευρικοί κάποιοι και περισσότεροι είναι βιαστικοί. Αρκετοί καπνίζουν (εθνικό φαινόμενο που κρατάμε και πρωτιές), πολλοί μιλάνε στα κινητά τηλέφωνα μα όλοι στο σύνολο τους κουβαλάνε ο καθένας τη δική του έγνοια, το δικό του προβληματισμό και σκοπό. Μόνο κάτι παππούδια σε πιο ήπιους και αργούς ρυθμούς κινούνται, αυτοί τώρα πια δεν έχουν να βιαστούν για πολλά. Απολαμβάνουν το καφέ τους, κάνουν και καμιά βολτίτσα και χαζεύουν όλους τους άλλους, πολυάσχολα μελίσσια μοιάζουν οι πόλεις στα μάτια τους.
Παντού αυτοκίνητα παρκαρισμένα στα πεζοδρόμια και στους δρόμους, δυστυχώς όπου βρούνε οι οδηγοί τους δημιουργώντας συχνά πολλά προβλήματα. Δεν λείπουν και τα μηχανάκια μες τη πόλη, είναι πιο βολικά για αυτούς που τα έχουν κι έτσι βρίσκουν και τρυπώνουν παντού λόγω του μεγέθους τους. Λίγο πριν το λεωφορείο φτάσει στη στάση Αγία Βαρβάρα ένας περιπλανώμενος μουσικός εναποθέτει στο βωμό της σύγχρονης πόλης ρομαντικές μουσικές μελωδίες του χθες. Παίζει με το κόκκινο ακορντεόν κοιτώντας τους οδηγούς και σταματά που και που για να πάρει κανένα φιλοδώρημα. Τίποτα σ’αυτές τις μέρες , παρατηρεί κανείς, δεν προσφέρεται ανιδιοτελώς και εκτός κόστου, ακόμη και ο άστεγος μουσικόφιλος ζητιάνος ελπίζει και περιμένει.
Ποτέ δεν κοιμάται αυτή η πόλη, ακόμη και όταν ο ρυθμός πέφτει για λίγο εκεί κάπου ανάμεσα στα μεσάνυχτα και στα χαράματα, αυτή απλά χαμηλώνει την ένταση της στο low και ποτέ στο stop! Τη νύχτα βάζει τα fantasy, με τα φώτα να τη στολίζουν και τους νυχτερινούς θαμώνες της παίρνει μια αλλιώτικη, διαφορετική μορφή, μαγεύει τα νυχτοπούλια και τους μερακλήδες της η νύφη του Θερμαϊκού…
Μια πόλη με χίλια πρόσωπα αντικρίζει κανείς, όταν έτσι απλά την χαζεύει μέσα από ένα παράθυρο λεωφορείου σε μια 20’ διαδρομή. Πιθανόν οι φασαρίες, η κίνηση και η πολυκοσμία να είναι δυσάρεστες σε πολλούς. Υπάρχουν όμως άλλοι όπως κι εγώ που λατρεύουμε τα αρώματα, τις γεύσεις και τη ζωή στη συμπρωτεύουσα. Είναι μια πόλη που θα πιείς το καφέ σου, θα φας το γλυκό σου, θα κάνεις τη βόλτα σου στη παραλία ή στα κάστρα και την ίδια στιγμή θα αναμειχθείς με το χτες, το σήμερα και θα ονειρευτείς το αύριο σε όποια γωνιά της πόλης είσαι..
Για τον καθένα η πόλη του είναι η πιο ωραία από όλες κι αυτή είναι η γνήσια, αθώα και αληθινή αγάπη που πρέπει να’χει για το τόπο του, κατά τη ταπεινή μου γνώμη. Δεν θέλω λοιπόν να μπω στο τρυπάκι του να συγκρίνω και να διαλέξω. Για το μόνο που χαίρομαι είναι πως αγαπώ το μέρος όπου ζω έτσι ακριβώς όπως είναι με τις αδυναμίες αλλά και της ομορφιές του…..!
Είναι ώρα να κατέβω στη στάση Βαρνάβα πάνω στη Λαμπράκη. Τελειώνω την μικρή μου αφήγηση κάπου εδώ, χαιρετώ τους Τουμπιώτες και εύχομαι κι άλλοι σαν και εμένα να δουν το τόπο τους πιο ρομαντικά, το έχουμε ανάγκη να ανακαλύπτουμε τις πραγματικές ομορφιές της πόλης μας…