Κρυψώνα

Πως να ξεμυτίσω απ΄την κρύπτη μου;

Πως να αντικρίσω το φως του ήλιου,

μετά από τόσα χρόνια στο σκοτάδι;

Χρειάζομαι ένα κίνητρο για να βγω . Κίνητρο ισχυρό

Δεν αρκεί που θ΄αντικρίσω τα μάτια σου

Το λαμπερό σου πρόσωπο Το γλυκό σου χαμόγελο

Του κορμιού σου η σαγήνη δεν αρκεί

Έχω ανάγκη απ΄της ψυχής σου την εικόνα

Και δε με νοιάζει αν η εικόνα είναι αντάρα

Θέλω φουρτούνες, τρικυμίες να παλέψω

Κι ή να χαθώ μέσα στη δίνη σου αυτή

ή και οι δυο μαζί αποκαμωμένοι

στη χώρα των κουρασμένων εξερευνητών

να καταλήξουμε

Με των λαθών μας τους καρπούς

να οικοδομήσουμε

Κι αν πάλι αρνηθείς

της ψυχής σου την εικόνα να μου δείξεις,

ξεγέλασε με, ευθύς αμέσως μην το πεις

μα απ΄την κρυψώνα πρώτα τράβηξε με

Ίσως αν θυμηθώ το φως της μέρας

στo θλιβερό της σκοτάδι να μην ξαναγυρίσω