Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Περικλέους πρόταση

Η Ελισάβετ και ο Αλέξης κουβαλάνε έναν επικό έρωτα και αρκετά χρόνια φαγούρας. Η καθημερινότητά τους έχει χάσει πολλά από τα χρώματά της.

Ένα …ατυχές γεγονός θα γίνει θρυαλλίδα εξελίξεων στις ζωές τους.

Θα βιώσουν μια περίοδο διάστασης, αναγέννησης των αισθήσεών τους, ελεγχόμενης ή όχι αυτοκαταστροφής, κυνισμού ώσπου να δοκιμάσουν την επαναπροσέγγιση.

Η νοσταλγία θα φέρει την τρυφερότητα, η τρυφερότητα την ασφάλεια, η ασφάλεια την ηρεμία, η ηρεμία την ρουτίνα και η ρουτίνα την επόμενη πανσέληνο….

Θέλετε να κάνουμε ένα ταξίδι μαζί τους ;
Υπάρχει κάποιο από τα παρακάτω κεφάλαια που θα θέλατε να αναλάβετε σαν αποκλειστικός του συγγραφέας;
Θα θέλατε να μπούμε στην διαδικασία ενός συνεταιρικού διηγήματος με 5 μήνες επεξεργασίας μέχρι να τελειώσουμε την φετινή μας συμβίωση εδώ ;
Αν έχετε την διάθεση ας το κουβεντιάσουμε.
Ο στόχος δεν είναι να εκδοθεί γιατί θα έχει αλλοπρόσαλλο ύφος και καθόλου συνέχεια.
Ο στόχος θα επιτευχθεί την στιγμή που θα το παραδώσουμε στη Μαρία σαν ένα πείραμα.
Όλα τα στοιχεία της άλλης σελίδας είναι προτάσεις που θα διαμορφώσουμε ή θα ακυρώσουμε συζητώντας….

Ζωή ομελέτα…


Ο Αλέξης και η Ελισάβετ ,ένα κεφάλαιο από τη ζωή τους χώρια


Μέχρι να καταλήξουν ότι δε διάλεξαν σύντροφο στη τύχη…


Ένα κεφάλαιο για τον κάθε ένα από μας ;


Ελισάβετ ή Αλέξης υπήρξες ;


• Έκανες την πατάτα σου πάλι..
Αυτό που έχουμε καρφωμένο στο μυαλό μας, αυτό θα κάνουμε στο τέλος.


• Ακόμη και το λάδι θέλει ζέσταμα…
Τόσες φορές , χωρίς αιτία, λησμονούμε να βάλουμε ξύλα στη φωτιά..


• Το σπάσιμο του αυγού.
Πάντα το αυγό σπάζει σε λάθος σχήμα, τη λάθος στιγμή και χύνεται ολούθε


• Ξανά στη λαϊκή για φρέσκα αυγά.
Είχα καιρό να τριγυρίσω αργά στη λαϊκή ακουμπώντας, δοκιμάζοντας, μυρίζοντας και σαν να μου φαίνεται ότι….. φύγαν λίγο και οι τιμές !


• Ένα δίκροκο αυγό, ένα στα εκατό…
Οι ευχές μας πραγματοποιούνται, είναι στατιστικώς αποδεδειγμένο. Αλλά τι ευχόμαστε ; Είναι καλά διατυπωμένες προς την μοίρα ;


• Με τα κρεμμυδάκια !
Μην ορμάς στην ευκαιρία σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, θα τρομάξει !


• Κάποιος να χαμηλώσει τη φωτιά.
Μην με σκουντάτε, ονειρεύομαι. Εκείνη η γαλήνη μετά τον οργασμό.


• Η ανατροπή : τα πάνω > κάτω
Και του δίκροκου αυγού η ομελέτα , διάολε, ίδια γίνεται, πάλι κίτρινη.


• Ανθυγιεινά κομματάκια μπέικον !
Πολύ σκέψη για τις θερμίδες, πολύ στεναχώρια για το τίποτα…


• Παντού ελλοχεύουν τύψεις.
Τίποτε δεν μπορεί να ξεριζώσει τη θεωρία μας για το τι μας αξίζει.


• Φρεσκοκαβουρντισμένο πιπέρι.
Η στροφή στην σταθερή ποιότητα. Ας ξεφυλλίσουμε την ατζέντα μας.


• Μου μυρίζει θαύμα γεύση !
Σε στέρεο έδαφος, οι ενθουσιασμοί δε μαραίνονται πριν βλαστήσουν.


• Πλύνε τα χέρια σου πριν κάτσεις στο τραπέζι.
Παλεύοντας να σμιλέψεις τον επόμενο στο καλούπι του προηγούμενου


• Φοβάμαι ότι δεν αρκεί για όλους…
Στον εισβολέα που δοκιμάζει μια μπουκιά μας έμεινε το μάτι !


• Μάσα καλά τη μπουκιά σου !
Κάθε μέρα φέρνει στιγμές που αξίζει να θυμάσαι, αρκεί να κοντοσταθείς.

1 σχόλιο:

  1. Παίρνοντας το editorial της Μαρίας, και μη μπορώντας να αντισταθώ στο ταξίδι που μου προκάλεσε η πανσέληνος της 9/2 έβαλα κρασί.
    Κι έπιασα το μολύβι....
    Καθώς το χιόνι φλυαρεί αυτάρεσκα στο φως της πανσέληνου, λέξεις σκονισμένες διεκδικούν την προσοχή του παιδιού που κρύβουμε μέσα μας.
    Οι νιφάδες είναι νεοφερμένες ευχές. Ο σαγηνευτικός χορός τους γονιμοποιεί κάθε μας ιδέα για τη ζωή και την αρμονία, για την αγάπη και την πληρότητα, για ένα ξημέρωμα που αξίζει να το ζήσεις.
    Οι σκιές ένα γύρω είναι επίκτητοι φόβοι. Η βαριά τους ακινησία και τα βλοσυρά τους σχήματα παλεύουν να καθηλώσουν τη αστείρευτη θετική ενέργειά μας. Άλλοτε την αναστέλλουν κι άλλοτε την πυροδοτούν .
    Όπως οι χιονονιφάδες, έτσι και εμείς… αν μας κοιτάξεις προσεκτικά είμαστε τέλεια δημιουργήματα. Ο καθένας μας ξεχωριστός στην μοναδικότητά του.
    Στο τέλος, όπως οι νιφάδες, λιώνουμε στη θέρμη που ακολουθεί τη παγωνιά, επιστρέφοντας στην πηγή του ταξιδιού μας.
    Το νερό ακροβατεί, αγκαλιάζοντας τα φυσικά εμπόδια, μέχρι να γίνει όλον.
    Και εμείς πλέουμε σε μια θάλασσα σκέψεων αισθήσεων και πεποιθήσεων. Άλλων γόνιμων και άλλων καταστροφικών.

    Όταν τολμήσουμε να πνίξουμε τις προφάσεις, να ακουμπήσουμε και να ακουμπηθούμε, τότε αποκαλύπτεται το αυτονόητο. Το προφανές:
    Είμαστε κατά 95% ίδιοι. Είμαστε ένα, θρύψαλα από το ίδιο κρύσταλλο..
    Είμαστε ΕΝΑΣ ΠΟΘΟΣ. Είμαστε ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ. Είμαστε ΕΝΑ ΑΣΤΡΟ, μια ένωση εκατομμυρίων πυγολαμπίδων που φεγγοβολούν η καθεμιά την παρτιτούρα της για να προκαλέσουν αυτή την υπέρτατη κοσμική μελωδία ! ΑΥΤΟΦΩΤΟΙ είμαστε ,ναι... Είμαστε ΜΙΑ ΨΥΧΗ , ένωση χιλιάδων ευχών, είμαστε ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΑΥΤΑΡΚΕΙΣ. Πανίσχυροι , μα εύθραυστοι με ένα σοφό, μυστηριώδη τρόπο.

    Να τι μας συμβαίνει. Μη μπορώντας να κατανοήσουμε ,πως γίνεται ,με όλες αυτές τις ανεξέλεγκτες εκρήξεις των μορίων μας ,εμείς να πρέπει να πορευόμαστε συγκροτημένοι τάχατες, δικαιολογώντας κάθε μας αντίδραση και τοποθετώντας κάθε μας παρόρμηση σε ένα δήθεν αποδεκτό πλαίσιο, καταντάμε γρήγορα αυτό που θα λέγαμε ένα « politically correct ράκος» . Αισθανόμαστε κάθε βράδυ μια τρομερή κούραση και μια ανόρεκτη νύστα. Και συνεχίζουμε να πορευόμαστε έτσι για χρόνια, σαν μυρμήγκια πάνω σε λεπτή άμμο, άμμο που κυλά και σβήνει τα ίχνη, αφήνοντας μηδαμινά τεκμήρια της ύπαρξής μας εδώ. Για παρέμβασή μας στην ιστορία, ας μην μιλήσουμε καθόλου. Για εξέλιξή μας στο χρόνο, ας το ξανασκεφτούμε…

    Πάνω σε αυτό το σανίδι, το φθαρμένο πάλκο που ποτίστηκε αιώνες με απαγγελίες παραμυθιών και άοκνες σπονδές, πάνω στην τραχειά ζεστή γη την χορτάτη από ιδρώτα, αίμα, σπέρμα, κρασί και αστρόσκονη, παίζουμε τους μικρούς μας μονόλογους σε υποθετικά πολυπληθή ακροατήρια. Τα φώτα μας τυφλώνουν, οι κεραυνοί μπερδεύονται με τα χειροκροτήματα και τις κραυγές απόγνωσης, δεν ξέρουμε αν το κοινό μας παρακολουθεί, δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει. Λίγο αν συναισθανόμασταν την ματαιότητα της μοναχικής μας παράστασης, λίγο αν απλώναμε τα χέρια και χαμηλώναμε τους προβολείς, θα τους βλέπαμε όλους ! Είναι εκεί . Μια ολόκληρη ορχήστρα υπέροχων εκτελεστών, ο καθένας με προορισμό να συμβάλλει το κομμάτι του σε ένα αρχέγονο κοσμικό ρεσιτάλ. Μαέστρος εκείνη η μαγική αίσθηση του μέτρου και της αρμονίας που σε όλους ελλοχεύει. Κρουστά το πείσμα μας και η θέλησή μας, τρομπόνια οι αισθήσεις μας και πρώτο βιολί οι υπέροχες του καθενός μας δεξιότητες. Φευ, δεν συμβαίνει !
    Εμείς θαρρείς καταραμένοι, θαρρείς μαγεμένοι, ανήμποροι ,από όλα τα συστατικά που η γη μας ταΐζει, αφήνουμε στα χείλια μόνο μια γεύση, εκείνη της λαμπερής ελεεινής παραπλανητικής αστρόσκονης. Και παραμυθιαζόμαστε….ώστε να αντέξουμε τους εαυτούς μας παρακάτω.
    Λες και είναι η μόνη ουσία που θα μπορούσε να μας υιοθετήσει, να μας κρατήσει ζωντανούς, να μας ενεργοποιήσει και να μας κατευθύνει. Και αυτή στο τέλος ανώδυνα αλλά τελεσίδικα, ξέρουμε, θα μας αποκοιμίσει παραδίνοντάς μας ξανά στον δημιουργό, στο όλον… Μάταιους.

    Γιατί καμωνόμαστε τους απορημένους; Γιατί αντί να δρούμε απλώς καθόμαστε και ρωτούμε και πονοκεφαλιάζουμε ; Είναι βολικό ;
    Μα, αν ξέραμε εξ αρχής τις απαντήσεις θα ήταν καλύτερα ;
    Εσύ, Αντιγόνη, αν ήξερες την αίσθηση της πληρότητας που κυνηγάς με τι τρόπο θα την εκλάβεις, όταν έλθει, τι αντανακλαστικά και τι πρότυπα θα κινητοποιήσει, ποια πράγματα οικεία θα αναστείλει τελεσίδικα και τι θα πυροδοτήσει , και πόσα στέρεα δεδομένα σου θα κατεδαφίσει, μήπως καλή μου την απέρριπτες προκαταβολικά ; Μήπως καλύτερα να περιμένεις στα αλήθεια όταν συμβεί να την βιώσεις ;
    Και συ Μαρία, αν παραλάμβανες τον σύντροφό σου με εγχειρίδιο χρήσης ή ακόμα χειρότερα με οδηγό γρήγορης εγκατάστασης ώστε να είναι με όλα συμβατός, θα εκτιμούσες το ίδιο τις εκφάνσεις του που τον κάνουν τόσο πολύχρωμο και τις ενστάσεις του που τον κάνουν τόσο τέλεια δραματικό ;
    Και αν λείπανε οι λατρεμένες του αυτές μοναδικότητες θα είχε γούστο;
    Και συ Ανδρέα, αν ήξερες τις δυνατότητές σου ως το τέλος, τα όριά σου και το σημείο βρασμού της υπομονής σου εξ αρχής, θα έφτανες σε μια έκβαση καθορισμένη αλλά ευτυχέστερη ; Και τι θα γινόταν με την ομορφιά του ταξιδιού σου, μικρέ Οδυσσέα ; Τι θα γινόταν με τις ορμές και τα όνειρα;
    Και πως θα βίωνες το κλάμα το λυτρωτικό χωρίς τις αναπάντεχες τις ήττες;

    Μα, έτσι κάνουμε όλοι. Μένουμε αδρανείς, στη μάζα, ταπεινή ταχυδρόμοι του γράμματος που μας παρέδωσαν και είχε χίλια πρέπει. Πρέπει να μην ενοχλήσεις, πρέπει να μην ξεχωρίσεις, φρόντισε να μη σε μάθει ο Λοχαγός, κάθε φορά πρώτα εσένα θα φωνάζουν για τις αγγαρείες, αγόρι μου…
    Και δεν φτάνει που καθόμαστε εκει και τάχατες θέτουμε ερωτήματα. Εμείς προεξοφλούμε διαρκώς και τις απαντήσεις. Όλα τα ξέρουμε και είναι τόσο απλά….οι αντιδράσεις μας είναι αυτοματοποιημένες….
    • Με 1 ευρώ αγοράζουμε παντού ψωμί.
    • Με ένα ψέμα αγοράζουμε παντού χρόνο.
    • Με μια κραυγή αγοράζουμε αρκετή προσοχή.
    • Με ένα δάκρυ αγοράζουμε παντού άφεση.
    • Με 2 ευρώ αγοράζουμε τώρα 25 τσιγάρα.
    • Με δύο δωρεές αγοράζουμε παντού ασυλία.
    • Με δύο παιδιά αγοράζουμε γενική αποδοχή.
    • Με δυό τηλεφωνήματα αγοράζουμε σταγόνες μοναξιάς.
    • Με δυό προσωπεία αγοράζουμε στιγμιαία ευελιξία.
    ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΑΥΤΟΜΑΤΟΣ ΠΩΛΗΤΗΣ , ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΟ.
    Και όμως, τόσο δραματικά χλιαρό, για τα λεφτά του !
    Ευεξία, γαλήνη, περηφάνεια και ανακούφηση βρίσκουμε ολοένα και πιο σπάνια στο δρόμο μας. Και γελάει μαζί μας η φύση. Και τότε που και πού ξαναχιονίζει. Έτσι, για να μας δείξει την πορεία και τον προορισμό με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο… Εμείς, πρέπει να κατανοήσουμε ότι θα πέσουμε από τα σύννεφα, και θα λιώσουμε αργά ή γρήγορα πάνω στη γη.. Μόνο, που έχουμε τον χρόνο μας, όσο κατηφορίζουμε, όπως μπορούμε να χορέψουμε. Νωχελικά, χωρίς βιασύνη, πρωτότυπα, υπέροχα, μοναδικά. Κάθε νιφάδα και ένας χορός, κάθε πλάσμα και ένα τραγούδι, κάθε εποχή και ένας ρυθμός, κάθε νύχτα και ένα διαφορετικό φεγγάρι.

    Εκεί, στο διάβα μας, έχοντας την επίγνωση ότι είναι η ώρα της μεγάλης μας παράστασης, έχοντας την επίγνωση ότι κι άλλοι κοντά μας χορεύουν, ας παίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις μας το ρόλο μας.
    Από θραύσματα καρδιών ας φτιάξουμε αγάπες. Δε γίνεται ; Γίνεται… Για κοίταξε τι κάνει η φύση από την ουρίτσα μιας τόσης δα σαύρας ;
    Από τις απέχθειές μας ας φτιάξουμε επόμενες όμορφες πορείες. Δε γίνεται ; Για δες τι κάνει η φύση όλα τα πεσμένα φύλλα του χειμώνα ;
    Από τσαλακωμένα χαρτιά, στον κάδο αφημένα, ας φτιάξουμε ποιήματα. Δε γίνεται ; Μα βγαίνουνε παγκόσμιοι πρωταθλητές με ένα πόδι…
    Και βέβαια γίνεται, και το ξέρουμε όλοι. Όλοι. Το ξέρουμε εκείνες τις ώρες τις πρωϊνές, όταν το ράκος έχει μείνει χθές, και η μυρωδιά του καφέ και του ήλιου ξεσκίζει την ιδιότροπη ….δυστροπία μας. Το έχει αυτό το ανθρώπινο μυαλό. Ξυπνάει κάθε πρωί Tabulla Rasa. Αρκεί να αφεθούμε στιγμιαία στις αντιδράσεις του τις πρωτόλειες χωρίς να τις περάσουμε από χίλια φίλτρα, σαν να μασάμε καφέ από σπόρους ή σαν να πίνουμε χαμόμηλο από τη μάνα γη και έρχονται αποκαλύψεις. Και είναι οι ώρες που η ετυμηγορία μας γελοιοποιεί την πορεία που πήραν τα πράγματα χθες. Και φαίνονται οι ακολουθίες της πρότερής μας σκέψης τόσο αστείες, τόσο ανήκουστες. Και τότε αρχίζει ο νούς να υπαγορεύει….
    Σαν ο γέρος σοφός ο μάγος της φυλής, σαν παιδί, σαν δικαστής αδέκαστος, αποφαίνεται ξανά και απαιτεί την απονομή της απλότητας.
    Υπαγορεύει και απαιτεί….
     Υπαγορεύει συγγνώμες και απαιτεί επανορθώσεις.
     Υπαγορεύει αναθεωρήσεις και απαιτεί πορείες.
     Υπαγορεύει συμβιβασμούς και απαιτεί συντροφικότητες.
     Υπαγορεύει στίχους και ψάχνει μελωποιούς.
     Υπαγορεύει σχέδια και ψάχνει κηπουρούς.
    Και, αναμένει, κάθε πρωί το ξύπνημά μας το οριστικό από την επήρεια εκείνης της γαμημένης αστρόσκονης, χτυπώντας παλαμάκια, χτυπώντας τύμπανα μικρά, κάποτε κοπανώντας βαρύγδουπες τεράστιες καμπάνες.

    Και μην μου πείτε πως δεν έχετε τίποτε ακούσει ; Γιατί κανένα αυτί , όσο απασχολημένο, όσο προκατειλημμένο, όσο συνεπαρμένο ή κουρασμένο από τα άλλα κι αν συμβεί, δεν αδιαφορεί ποτέ για έναν γλυκό κτύπο καμπάνας. Για κείνο τον διεγερτικό μεταλλικό κρότο που πάλλει τα σωθικά μας και ανασκευάζει τα δεδομένα μας για δυό στιγμές.
    Πράγματι, υπάρχει ένα κενό από κάτω μας που μας τρομάζει.
    Πλέουμε σε μια θάλασσα σκέψεων και πεποιθήσεων. Μέχρι να αποφασίσουμε να κολυμπήσουμε προς μια κατεύθυνση, όλοι μαζί. Με πυξίδα το ένστικτο και όχημα το κορμί μας, περισσότερο ανθρώπινοι, λιγότερο συνθετικοί, λιγότερο ευτελισμένοι. Τότε, δεν θα χρειάζεται πια τύχη, για να βγούμε στη στεριά.
    Όλα θα τα φέρει το σύμπαν. Έχει ξανασυμβεί…Θυμάστε ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή