Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Θα είσαι Φίλος – Φως ή μήπως Φίλος - Βράχος;

Άνεμος να ‘σαι να μην φοβάσαι όλα εκείνα που ‘ναι να ‘ρθούν.

Και θάλασσα βαθιά για να χωράνε όλα εκείνα που έχουνε περάσει.

Ρωτάς αν θα ‘μαι φίλος σαν βράχος.

Όχι. Δεν θα είμαι βράχος. Δεν θέλω να έχεις φίλους βράχους.

Σκέψου.

Ωραία λοιπόν, ο βράχος θα είναι εκεί. Σύμφωνοι. Σαν θα τον ζητήσεις θα είναι ένα σημείο αναφοράς. Θα είναι εκεί για να πιαστείς. Να γαντζωθείς. Η θύελλα θα λυσσομανά και ο βράχος ακλόνητος και συ γαντζωμένος πάνω του.

Εσύ θέλεις όμως να αρμενίζεις στα πέλαγα και να σκίζεις τον ουρανό.

Και σαν περάσει η φουρτούνα;

Και σαν περάσει η φουρτούνα και ησυχάσουν τα κύματα εσύ θα είσαι έτοιμος να πλεύσεις. Να απαγκιστρωθείς. Να αρμενίσεις στα πέλαγα και να σκίσεις τον ουρανό

Κι ο φίλος – βράχος;

Ο φίλος - βράχος θα μείνει εκεί να αγκαλιάζεται με τη θάλασσα και να μιλάει με τον άνεμο να αγναντεύει τον ουρανό και να φιλοξενεί τα γλαροπούλια. Μόνος πλέον αλλά φίλος.

Βέβαια ένας βράχος κάνει αυτό ακριβώς. Είναι βράχος ακλόνητος. Γιατί είναι βράχος. Όχι για σένα. Για εκείνον. Χωρίς επιλογή.

Κι εσύ;

Κι εσύ θα είσαι στα πέλαγα να αρμενίζεις, στα σύννεφα να ονειρεύεσαι και στις στεριές να ερωτεύεσαι.

Και όλα είναι καλά.

Όμορφα.

Πραγματικά όμορφα.

Ο βράχος εκεί σταθερός θα σε περιμένει στέρεος να πέσεις σε φουρτούνα για να σε ξαναδεί και να σε σώσει. Κάθε φορά.

Δεν ξέρω αν θέλω τέτοιο φίλο.

Μάλλον όχι.

Εγώ θέλω να είναι Φίλος – Φως.

Ένας Φίλος – Φως αγκαλιάζει χωρίς να σφίγγει και ζεσταίνει χωρίς να καίει. Ένας φίλος που μπορεί να ακολουθήσει παντού.

Θα με ρωτήσεις… και στα σκοτάδια;

Αν είναι μαζί σου ο φίλος σου δεν θα υπάρχουν σκοτάδια γιατί ο φίλος σου είναι φως. Και το φως είναι συνυφασμένο με το ΕΙΝΑΙ και όχι με το ΜΗ-ΕΙΝΑΙ που είναι το σκοτάδι.

Ο Φίλος – Φως θέλω να είναι εκεί όχι για να μην πέσω στο λάκκο αλλά για να τον δω κι αν θελήσω να πέσω να πέσω.

Ο Φίλος – Φως θέλω να είναι εκεί όχι για να με κάνει να βλέπω γιατί αν θέλω κλείνω τα βλέφαρα και δεν βλέπω. Θέλω να είναι εκεί για να δω, αν θελήσω. Αλλά να ανοίγω τα μάτια και να είναι εκεί.

Να είναι απλά εκεί. Φως. Λευκό. Με θαλπωρή.

Θα είσαι Φίλος – Φως;

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Η ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ Ο ...ΑΓΕΡΩΧΟΣ ΒΡΑΧΟΣ


Ακροβατώ σε ένα σχοινί που είναι έτοιμο να σπάσει… λέει το τραγούδι κι εγώ.
Συνεχώς ζω με ένα γιατί; Γιατί αυτό;... Γιατί εκείνο;... Αλλά, δεν καταλήγω!
Τώρα όμως, είμαι διακοπές και έχω καλή συντροφιά, νιώθω ήρεμη και ανοιχτή να δω τα λάθη μου, να με συγχωρήσω, να προχωρήσω. Ας κάνω - λέω στον εαυτό μου - ένα follow up. Εδώ στην ησυχία, στην απόλυτη γαλήνη. Άρχισα να μιλάω με τον εαυτό μου...

Στη κρίσιμη φάση της ζωής μου, ήμουν τόσο μπερδεμένη - προέκυπταν τα προβλήματα το ένα πίσω από το άλλο - που δεν ήξερα τί να κάνω; ποιά στάση να κρατήσω; Μιας γυναίκας ‘ψύχραιμης’ που τα έχει όλα κάτω από έλεγχο;
Ενός αγανακτισμένου κοριτσιού που κλαίει γοερά και ψάχνει τον ...μπαμπά της;
Ή τέλος, του γονιού που στα δύσκολα οπλίζεται με ότι άμυνες έχει και με όπλο την απεριόριστη αγάπη προς το παιδί του ορμά στη μάχη;
Τί να κρατήσω; Τί να αφήσω; Τί να καλλιεργήσω; Τί να ενισχύσω;

"Σιγά μην είναι όλα τόσο τακτοποιημένα μέσα σου και να μπορείς σε κάθε περίπτωση να ανοίγεις το σωστό ...ντουλαπάκι!" Απάντησε το καραγκιοζάκι μέσα μου. "Όταν η πραγματική ζωή σου παίζει παιχνίδια σιγά μην έχεις τη δύναμη και τη ψυχραιμία ...έμπειρου παίκτη καζίνο!" συνέχιζε να με τσιγκλάει.
"Ακόμα κι οι καλύτεροι από αυτούς τα χάνουν όταν αφορά σε παιχνίδια της δικής τους ζωής" ολοκλήρωσε και με προβλημάτισε...

Το σωστό είναι σ όλους μας γνωστό! Το γνωστό, δεν είναι και προφανές! Πολλές φορές κάτι 'κλωτσάει'... Αυτό που πραγματικά είμαστε. Ο αληθινός μας εαυτός, ξεπηδάει από τα απόκρυφα και μυστικά στέκια του εγκεφάλου μας και κάνει το… θαύμα του! Στη δική μου περίπτωση βγαίνει στο φως το αγανακτισμένο παιδί! Αυτό νικάει. Αυτό αντιδράει. Αυτό πρωταγωνιστεί. Τις περισσότερες φορές είναι ακραίο, παρορμητικό, τα κάνει... σαλάτα!

Κι όμως, όλα αλλάζουν κάποτε...
Τώρα έμαθα ότι η ζωή είναι ένα ποτάμι που κυλάει από μόνο του, ότι και να γίνει, τίποτα δεν γυρνάει πίσω. Τώρα ξέρω πως τίποτα δεν σταματάει τη ροή του ποταμού. Διαπιστώνω για πολλοστή φορά ότι αγαπώ και νιώθω τη θάλασσα. Νομίζω ότι της μοιάζω. Είμαι ευμετάβλητη, λίγο μυστήρια, ιδιόρρυθμη. Συχνά, λέω πως έχω... ψυχολογία θάλασσας.

Εδώ σ αυτή την ερημιά, παρέα μ αυτό το καραγκιοζάκι μήπως είναι η στιγμή να αποφασίσω: Θα πάω με το ρεύμα ή θα φέρνω συνεχώς αντίσταση σε ότι μου συμβαίνει; Θα συμφιλιωθώ με τις καταστάσεις και τους ανθρώπους γύρω μου; Θα σταματήσω να πολεμάω αυτό που δεν πολεμιέται; Θα κάνω ειρήνη με μένα; Θα μάθω να λέω λιγότερα και να κάνω περισσότερα;

Τότε το μάτι μου έπεσε σ ένα απόκρημνο βράχο απέναντι μου που τον χτυπούσε με μανία η θάλασσα. Μου μιλούσε; Πόσα δεν μου είπε αμίλητος! Τί πέρασε; Πώς άντεξε; Μου έλεγε '' η δική μου ιστορία είναι η ιστορία ενός κοινού βράχου, τίποτα πιο ιδιαίτερο! Μου συνέβη ότι συνήθως συμβαίνει σ ένα βράχο και έκανα κι εγώ το καθήκον μου!'' Δηλαδή;...

Από τη μία ο βράχος, από την άλλη η θάλασσα. Μια φουρτουνιασμένη θάλασσα επτά μποφόρ να σκάει στο βράχο μου... Λυπήθηκα για αυτή την άνιση μάχη. Ο ένας φαινόταν αμετανόητος , η άλλη απελπισμένη. Ο ένας ήταν ακίνητος, εκείνη λυσσομανούσε. Ο ένας ήταν αγέρωχος η άλλη χλωμή. Έτσι τουλάχιστον φαινόταν...έτσι θα ήταν στο τέλος;

Αναρωτήθηκα : Ποιός από τους δύο θα κερδίσει; Ποιός θα έχει τις περισσότερες απώλειες; Ο βράχος ή η θάλασσα;

Η θάλασσα μου θύμισε κάτι … χτυπιόταν άρρυθμα στα πλευρά του βράχου χωρίς να φοβάται αν θα ματώσει, κοίταζε αγανακτισμένη τον Θεό – σημάδι πως δεν την καταλάβαινε κανείς - πηγαινοερχόταν εκνευρισμένα, κοιτάζοντας άλλοτε υποτιμητικά τον απέναντι της, άλλοτε προκλητικά, ώσπου κυριολεκτικά χλόμιασε και έβγαζε καπνούς. Ήταν κάτωχρη από μια μάχη που φαίνεται πως έχανε…
Έβγαζε άναρθρες κραυγές απόγνωσης, τέτοιες που όταν είμαστε κοντά ανοίγουμε το παράθυρο του σπιτιού μας να τις ακούσουμε καλύτερα, γοητευμένοι από τον ήχο της φωνής της χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι εκείνη υποφέρει...
Συνέχιζε τον αγώνα με φωνή που άλλοτε έβγαινε ξεψυχισμένη, σιγανή, πονεμένη άλλοτε θυμωμένη, μέχρι και παραπονιάρικη... Με κοιτούσε στα μάτια.
Την λυπόμουν.

Δεν σταμάτησε όμως, ούτε δευτερόλεπτο να κινείται , να μιλάει, να αντιδράει, να πολεμάει… Τελικά, τί είδους σοφία έχει; Με τόσα που κάνει...εκτίθεται!
Την μία, θέλει να κατακτήσει τον βράχο που βρίσκεται στο δρόμο της… την άλλη, τον αντιμάχεται, θέλει να τον ξεπεράσει. Πολύ σπάνια του κάνει το χατίρι να μην ασχολείται μαζί του, να τον αφήσει ήσυχο…

Αυτός ακίνητος, σταθερός αντιστέκεται σθεναρά. Πώς γίνεται να είναι απρόσιτος, αδιάφορος, μπροστά στην συγκλονιστική ομορφιά της θάλασσας ; Πώς το καταφέρνει; Μένει εκεί ανέκφραστος και πειθαρχημένος με μια καθώς πρέπει συμπεριφορά που καθορίζει όλους τους …βράχους! Δεν πτοείται ούτε από τα κύματα, ούτε από τον αέρα, ούτε από τα μεγάλα πλοία… είναι τόσο ατάραχος που απορείς! Αλλά γι αυτό δεν λέγεται ...βράχος;
Καλά, δεν βλέπει τον ήλιο , το φεγγάρι που αλλάζει σχήματα και χρώματα μήπως μαλακώσει λίγο; Δεν βλέπει τη θάλασσα που τον φλερτάρει άσεμνα και προκλητικά; Δεν βλέπει τα κύματα που του φιλούν τα πόδια; Πως μπορεί; Τι είναι αυτό που σκέφτεται και αντιδρά τόσο cool; Δεν συγκινείται;

Επανέρχομαι πίσω...Ξυπνάω και ρωτάω: Τι μπορώ να μάθω εγώ από μια τέτοιου είδους συμπεριφορά; Να πάρω κανένα μάθημα.

Σε λίγο, μου έρχεται μια δεύτερη σκέψη… οι γεωλόγοι μετράνε την ηλικία των βράχων από διάφορες ενδείξεις, διαβρώσεις, προσχώσεις στο βυθό, χρώμα, σχήμα, μέγεθος … Την ηλικία της θάλασσας πως την μετρούν; Αυτή φαίνεται πάντα ίδια! Δεν έχει πληγές; Δεν υπάρχουν γι αυτήν επιπτώσεις από τις μάχες που έχασε;
Δεν χρειάζεται καμιά επιδιόρθωση; Ούτε προστασία;
Ξέρω για τους βράχους ότι γίνονται πέτρες, βότσαλα και τελικά μετά από χιλιάδες χρόνια και μεγάλες ταλαιπωρίες γίνονται κουκίδες άμμου για να τις πατάμε…
Η απόλυτη ταπείνωση και αυτοτιμωρία!

Οι βράχοι πληγώνονται. Κανείς δεν το ξέρει εκείνη τη χρονική στιγμή που το παθαίνουν! Τραυματισμένη ή έστω πληγωμένη θάλασσα έχει δει ποτέ κανείς; Μάλλον όχι! Η θάλασσα και να χτυπηθεί σκληρά …αυτοθεραπεύεται! Άλλος είναι αυτός που χτυπιέται σαν χταπόδι, άλλος είναι που δείχνει πειθαρχία και εσωτερική γαλήνη και άλλος τελικά είναι αυτός που πληγώνεται στη πραγματικότητα!!!

Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται , αγαπητή μου, είπα μέσα μου. Δεν πρέπει να λυπάσαι την θάλασσα και να φοβάσαι τον βράχο. Μάλλον, το αντίθετο.

Αυτός είναι ο θαυμαστός κόσμος των δύο φύλων! Αυτός είναι ο θαυμαστός κόσμος της φύσης! Της ανθρώπινης προσωπικότητας! Κάποιοι αντέχουν πολύ κι ας μην φαίνονται από την αρχή, κάποιοι έχουν εμφανείς πληγές και κάποιοι όχι, κάποιοι απλά ξέρουν να επιβιώνουν και στις χειρότερες συνθήκες, κάποιοι είναι γεννημένοι να αντέχουν και να μην γογγύζουν. Μιλούν εκκωφαντικά μέσα από τη σιωπή τους. Με τη στάση τους. Όχι όμως εγώ...Είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Αυτά μου θύμισε η ...Μύκονος ένα δειλινό που έβλεπα τον ήλιο να κρύβεται πίσω από τον συννεφιασμένο ουρανό και τα κύματα να χτυπούν τον βράχο απέναντι μου… Σ αυτή τη περιοχή με τις πέτρες και τους βράχους δεν έχει καθόλου κόσμο.

Είδα το νησί με άλλα μάτια… Μου άρεσε περισσότερο… Ένιωσα την ενέργεια του βαθιά στο πετσί μου και συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ έντονο. Τα έχει όλα στο φουλ, αλλά και απόλυτη απομόνωση, αν θέλεις…
Το νησί φιλοξενεί κόσμο από παντού. Είναι όμως δίπλα στην αρχαία και γι αυτό ίσως έρημη Δήλο, - ποιος θέλει τους γέρους άλλωστε; - αλλά και δίπλα στη θεοσεβούμενη Τήνο. Έτσι έχει προστασία … Πολυσχιδής και πολυπράγμων Μύκονο, δεν θα σε κατηγορήσω ξανά ποτέ ότι είσαι ένα νησί δήθεν… σε μένα μίλησες σε μια άλλη γλώσσα...

Σ 'άκουσα' και κατάλαβα πως κάνεις τη διαφορά! Μπορείς να είσαι παραδοσιακή αλλά και διεθνής. Τα δίνεις όλα. Ζητάς τα πάντα. Τα παίρνεις όλα. Δεν χαρίζεσαι...
Μένεις στο φως. Έχεις "αέρα"! Ξέρεις να προκαλείς. Μαζεύεις τα βλέμματα του κόσμου. Τα βάζεις με γη , ουρανό και θάλασσα. Έχεις τον άνεμο μέσα σου! Τι και ποιός να σου αντισταθεί; Κατάφερες να είσαι η κοσμοπολίτισσα μάνα του βράχου και της θάλασσας. Άλλοι σε θαυμάζουν για όσα έχεις κάνει κι άλλοι σε επικρίνουν.
Εσύ συνεχίζεις να είσαι ο εαυτός σου, να προκαλείς να ζεις έντονα!

Για μένα η Μύκονος σηματοδοτεί συμπεριφορές και δυνατότητα αλλαγής… έχει στρέψει τα μάτια όλων επάνω της και εκείνη γυρνάει επιδεικτικά ταινία αμερικανικών προδιαγραφών. Θυμίζει το Hollywood στην Ελλάδα!
Αν μας τρομάζει τέτοια ακρότητα και πάθος ας ψαχτούμε , ο καθένας μέσα του…

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009

Καμώματα Αγάπης 2 (της Αναστασίας)

Τα ρυάκια της ψυχής μου

Πλημμυρίσανε ξανά από αλμυρό νερό

Νερό από την καρδιά μου δροσίζοντας το κορμί μου

Μα άνοιξε πληγές το αφρώδες νερό

Τότε ξαφνικά ευδοκίμησε

Ζωή σε τούτη τη ξερή γη

Κατακόκκινα τριαντάφυλλα έδωσε

Κι άλλαξε όψη η ζωή

Τα ρυάκια της ψυχής μου

Πια είναι αδιάκοπα ποτάμια

Κυλάνε σε όλη την έκταση της ύπαρξης μου

Ξεδιψάνε τα διεκδικητικά αγκάθια

Ένας κήπος παραδεισένιος

Σαν από μύθο ξεπεταγμένος

Μπρος στα μάτια μου παραμυθένιος

Όμως από του κόσμου το κακό καλά προστατευμένος

Τα ρυάκια της ψυχής μου

Έχουν πια δική τους βούληση

Δεν υπακούνε στα λόγια μου

Αλλά σε μια ανώτερη δύναμη

Όσο θα κυλάνε στη βαθιά γη

Τόσο θα έχει νόημα η ζωή

Μα όταν το τέλος έρθει

Δεν θα είμαι εγώ εκεί

Μακριά πολύ θα βρίσκομαι

Από ψηλά την όμορφη γη θα αγναντεύω

Μα θα είμαι ήρεμη και ευτυχισμένη

Γιατί θα απέχω από όλα όσα στη ζωή με κάνανε δυστυχισμένη

Καμώματα Αγάπης 1 (της Αναστασίας)

Αγάπησε με τώρα που είμαι όμορφη

Κάνε μου τη ζωή πιο γλυκιά κι ονειρεμένη

Νιώσε με έτσι όπως κανείς άλλος ποτέ…



Αγάπησε με τώρα που είμαι νέα

Φίλα το νεανικό κορμί μου και την πορσελάνινη μου επιδερμίδα

Και ζέστανε το με τα φιλιά σου…



Αγάπησε με τώρα που μπορείς να με έχεις

Μες την αγκαλιά σου χάνομαι λίγο-λίγο

Κι από τα φιλιά σου πνίγομαι αργά…



Αγάπησε με πριν γίνω σύννεφο στον ουρανό

Και πάω σε άλλα μέρη μακριά σου

Εκεί που θα είμαι για πάντα ελεύθερη...



Αγάπησε με κι ίσως σε αγαπήσω λίγο κι εγώ

Και νιώσεις πως τα φιλιά μου σου ανήκουν

Πως μόνο εσύ υπάρχεις για μένα και κανείς άλλος…



Πόσο ανόητος είσαι τελικά μικρέ μου έρωτα

Τίποτα δεν έμαθες τόσο καιρό κοντά μου

Τώρα είμαι μακριά σου και ξαναζώ

Γιατί καλέ μου η αγάπη και ο έρωτας πάντα παιδιαρίζουν

Ούτε οι θεοί ούτε οι ταπεινοί είναι σε θέση

Να βάλουν τάξη κι ίσως έτσι πρέπει να είναι

Μην κλαίς γλυκέ μου μάθε τον πόνο σου να συμπονάς όσο εμένα αγαπάς…