Τα ρυάκια της ψυχής μου
Πλημμυρίσανε ξανά από αλμυρό νερό
Νερό από την καρδιά μου δροσίζοντας το κορμί μου
Μα άνοιξε πληγές το αφρώδες νερό
Τότε ξαφνικά ευδοκίμησε
Ζωή σε τούτη τη ξερή γη
Κατακόκκινα τριαντάφυλλα έδωσε
Κι άλλαξε όψη η ζωή
Τα ρυάκια της ψυχής μου
Πια είναι αδιάκοπα ποτάμια
Κυλάνε σε όλη την έκταση της ύπαρξης μου
Ξεδιψάνε τα διεκδικητικά αγκάθια
Ένας κήπος παραδεισένιος
Σαν από μύθο ξεπεταγμένος
Μπρος στα μάτια μου παραμυθένιος
Όμως από του κόσμου το κακό καλά προστατευμένος
Τα ρυάκια της ψυχής μου
Έχουν πια δική τους βούληση
Δεν υπακούνε στα λόγια μου
Αλλά σε μια ανώτερη δύναμη
Όσο θα κυλάνε στη βαθιά γη
Τόσο θα έχει νόημα η ζωή
Μα όταν το τέλος έρθει
Δεν θα είμαι εγώ εκεί
Μακριά πολύ θα βρίσκομαι
Από ψηλά την όμορφη γη θα αγναντεύω
Μα θα είμαι ήρεμη και ευτυχισμένη
Γιατί θα απέχω από όλα όσα στη ζωή με κάνανε δυστυχισμένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου